Alweer bijna twee maanden geleden arriveerde ik dan bij een prachtig gezin in kerikeri. Geen idee wat me te wachten stond. Ontzettend nerveus omdat ik ten eerste de enige wwoofer zou zijn en je dus niemand hebt om je ervaring op dat moment mee te delen en ten tweede omdat het bij een gezin zou zijn met twee kleine kinderen. Ik bedoel maar, als die kinderen je niet leuk gaan vinden dan is je ‘WWOOFING experience’ al snel over. Zo goed kon ik me nog de eerste dag herinneren, ik was zo verheugd en nerveus! Een beetje ongemakkelijk stond ik dan daar op het ‘bus station’ (gewoon ergens midden in de stad), wachtende op Holly. Al snel kreeg ik een berichtje, ik werd opgehaald door Holly’s moeder Jill en Holly haar kinderen, Jack & Ella! Al snel zag ik grandma Jill and the two little monkeys. Op mijn heerlijk oerhollandse manier stak ik mijn hand uit om gedag te zeggen maar Jill stak twee armen uit en gaf me een knuffel. Ook Jack en Ella, de twee schatten, verwelkomden me hartelijk met een warme knuffel. Ik voelde me tegelijk al ontzettend op mijn gemak. We stapten in haar auto en al snel vertelde Jill mij wat we gingen doen. We zouden namelijk naar het stuk land gaan dat Holly & Sam gekocht hadden. Alles was nog in de beginfase, het was een beginnende wijngaard en ze waren bezig met het bouwen van een huis op dit stuk land. Nog geen elektriciteit, geen douche & een ‘longdrop’ toilet. Holly, Sam en hun 2 kinderen leefden ‘tijdelijk’ bij Holly haar moeder in, Jill. Jammer genoeg liep deze ‘tijdelijke’ oplossing tot iets langers uit. De beginnende BIOLOGISCHE wijngaard en ook de rest van het grote stuk land werd getroffen door een spray van een boerderij naast hun stuk land, deze spray zorgde ervoor dat niet alleen de druifplanten maar ook het omliggende land letterlijk muteerde. de droom die deze prachtige familie had bleek in duigen te vallen. Hoe verzin je het? Een familie met kleine kinderen die een bedrijf starten en zo op deze manier worden getroffen?! Duizenden en dan ook duizenden dollars verloren door één spray, je zou verwachten dat zo een jong gezin het niet aan zou kunnen. Gelukkig zijn Sam & Holly een van de beste koppels die ik ooit ontmoet heb. Sam is een en al rust, balans en kon goed situaties overzien. Holly was vuur, strijdlustig, zelfverzekerd met een uitstekende intuïtie. Beide waren ze natuurlijk kapot door dit verlies, maar het enige wat je kan doen is vooruit gaan. Inmiddels maanden later zitten ze nog steeds in rechtszaken verwikkeld om hun gelijk te krijgen (hoe bizar is het om te vechten wat eigenlijk volledig jouw recht is?) en een schadevergoeding te krijgen. Toen ik in deze familie arriveerde was er een hoop stress, maar dan ook echt een hoop. Ondanks alles heb ik een geweldige tijd gehad. Als een familielid werd ik behandeld, ik maakte alles mee en er werd mij een hoop verteld. Misschien zou dit voor sommige mensen te intens zijn, maar ik vond het heerlijk. Normaal moet je 5 uur per dag werken voor je eten en je accommodatie. Geen dag heb ik op de tijden gelet. Ik deed alsof ik een familielid was en wilde het allerbeste voor ze, ik wou dat ik meer had kunnen doen, zo erg gunde ik het ze. Toen ik voor het eerst op hun prachtige land aankwam werd ik verwelkomt door Holly die mij ook een knuffel gaf. Ze gaf me een kleine opdracht en daarna vroeg Holly aan de kinderen of ze mij het land willen laten zien. Vol enthousiasme schreeuwden Jack en Ella ‘YES’ en we renden als allereerste naar de schapen. Ik was verbaasd hoe Jack en Ella op dit stuk land rond bewogen en nog verbaasder hoeveel vertrouwen Holly de kinderen gaf. Het stuk land had namelijk een paar gevaarlijke stukken waar elk mens zich aardig kan verwonden. Op dit moment zag ik het enorme verschil tussen kinderen van Nederland en Nieuw Zeeland, hier lijkt iedereen veel dichter bij de natuur te staan. In Europa digitaliseert alles en zie je kinderen van 5 al op een Ipad zitten, hersenloos een spelletje spelen en pas naar buiten gaan als een van de ouders hen naar buiten stuurt. Jack en Ella waren één met de natuur, ze konden uren vertoeven bij een rivier en gewoon kleine stenen in het water gooien. Wat een plezier hadden ze toen ze achter de schapen aanrenden zeg, wat mooi om te zien en aan deel te nemen. Later op de dag ontmoette ik Sam, het eerste wat hij deed was een fles wijn in mijn handen drukken en zeggen dat ik het stuk land maar eens moet gaan verkennen. Poeslief vroeg ik waar de glazen waren en hij keek me aan alsof ik gek was, ik moest gewoon uit de fles drinken. Het was nu blijkbaar mijn fles wijn voor de dag. Ah, wat een gekte de eerste dag maar wat was het mooi. Aan het einde van de dag was het tijd om naar Jill haar huis te gaan, een rit die 10 minuten duur en prachtige uitzichten geeft. Ja, hier kon ik wel een tijdje blijven dacht ik. Sindsdien ging de tijd snel. De werkzaamheden waren elke dag weer anders en elke dag speelde ik met deze kinderen, bouwde een band met ze op en wat vond ik het geweldig. Een ding dat ik hier geleerd heb is dat ik het heerlijk vind om met kinderen te spelen, hen dingen te leren of voor ze te zorgen. Geweldig hoe Holly mij vertrouwden met deze twee kleine aapjes. De eerste weken daar hadden we vaak een kampvuur met vrienden van Holly en Sam die langskwamen. Goede muziek, leuke mensen. een prachtige sterrenhemel, wat kan een mens nog meer wensen? Bizar om dit nu te schrijven, ik kan maar niet beseffen hoe snel mijn tijd daar is gegaan. hoe snel mijn tijd in Nieuw-Zeeland gaat.. Soms lijkt het alsof ik hier al maanden ben en dat de tijd heel langzaam gaat, maar toch elke keer als ik terug kijk is er weer een maand voorbij gevlogen. 7 weken ben ik uiteindelijk gebleven bij mijn Nieuw-Zeelandse familie. In deze 7 weken was ik de eerste 3 weken alleen. Later besefte Holly dat ze meer werkers nodig had voor haar wijngaard, alle chardonnay planten moesten namelijk uit de grond gehaald worden dus er zouden 2 canadese meiden komen. Al vanaf het begin maakten ze een slechte indruk. Wij allemaal (ik en elk gezinslid) konden maar niet wennen aan ze en jammer genoeg voor beide partijen moesten we het vroeg eindigen en vertrokken ze na een week. Het weekend dat ze vertrokken was ook het weekend dat Jill, ik en de kinderen wat leuks gingen doen! Holly en Sam hadden een bruiloft en hadden voor het eerst sinds 5 jaar weer een avondje samen. Ik, Jill en de kids gingen naar een soort country fair. Veel dieren, waaronder koeien, schapen en paarden liepen los rond. Kinderen leunden tegen de koeien aan die op de grond lagen en vielen bijna in slaap. Muziek, eettentjes, souvenir kraampjes, luchtkastelen. Een festival maar dan in country style. Een gezellige dag en een dag dat ik me volledig deel van de familie voelde. De volgende dag kwamen er 2 andere wwoofers, twee duitse gozers, want er moest echt gewerkt worden op de wijngaard. Vanaf dit moment hebben ik en de twee duitse gozers ontzettend veel gewerkt. Zo heb ik onder andere geleerd hoe ik een druifplant plant! Niet zomaar iets want je moet ontzettend voorzichtig zijn met de wortels, die breken snel af. Steeds meer besefte ik, hoe zwaar of warm het soms ook was, hoe heerlijk ik het vond om buiten te werken. Zo één met de natuur. Als het te warm was dan kon je gewoon een duik nemen bij de waterval. Zo normaal. Het waren lange, lange dagen . Sommige met veel wind en regen, sommige zo warm dat het lastig was om te werken en je wel een duik moest nemen (zo vervelend). Tussen de lange dagen door ging ik met de 2 duitse jongens op pad naar Cape reinga. Hier was ik natuurlijk al geweest, maar dat was met een bustour, dit is een totaal andere experience als je volledig je eigen gang kan gaan. Onderweg pikten we een hitchhiker op, 3 keer raden waar hij vandaan kwam… Juist, GERMANY! Whoo. Nooit gedacht dat ik met 3 duitse gozers in een auto opgescheept zou zitten. De hitchhiker had zijn hostel somewhere along the way to cape reinga, sooo uiteindelijk vroeg hij of hij niet gewoon mee kon gaan naar cape reinga en on the way back gedropt kon worden bij zijn hostel. Het antwoord was natuurlijk ja, dus zo kwam het dat Milou met 3 duitsers opgescheept zat. Nee hoor, grapje, het was een super dagje. We gingen een hike doen bij Cape reinga. The way down was all good fun, ik liep voorop met een grote glimlach en maakte me totaal niet zorgen hoe we weer terug moesten komen. Holy shit, uiteindelijk bleek dat ik de hele pokke eind die ik naar beneden had gelopen weer omhoog moest lopen. Diezelfde 3 gozers hadden allemaal super lange benen en waren topfit. Ik probeerde maar als een hijgend olifantje hen bij te houden. 60 minutes of hell. Wel voldaan hierna. Na deze hike had ik niet veel puf meer over, gelukkig gingen we even naar een strand vlakbij cape reinga. De jongens namen een snelle duik, ik besloot van de zon te genieten, we hadden het getroffen met het weer. Na ons mini strand bezoekje gingen we naar de strandduinen om vervolgens op the 90 mile beach te rijden. Het was maar de vraag of we niet vast bleven zitten in het zand maar Sam had tegen de jongens gezegd dat zolang we maar genoeg vaart maakten we er makkelijk konden rijden. Jahoor, het lukte ons gemakkelijk! Met een heerlijke vaart reden we dan op the 90 mile beach met een prachtige zonsondergang. Dit soort momentjes besef ik wel even hoe ik blij ik ben om hier te zijn, hoe ik mijn droom heb waargemaakt, hoe gelukkig ik mij voel! Natuurlijk is het niet altijd pracht en praal, maar uiteindelijk is dit once-in-a-lifetime experience for sure. Nooit van mijn leven zal ik dit vergeten. Altijd zal ik dit meenemen. Hoe heerlijk deze dag was, kwam het ook snel ten einde en was het de volgende dag alweer het begin van onze laatste week bij Holly&Sam, Jill en Jack&Ella. Ik wilde helemaal niet dat deze week snel zo gaan, ik had het zo goed hier! Helemaal mijn eigen weg gevonden in het prachtige northland. Zo een relaxte sfeer, heerlijke mensen. Het moest alleen van mezelf, op naar nieuwe avonturen! Nog een paar herinneringen van afgelopen weken; een maori ontmoeting, zeer interessant en speciaal. Het allerleukste was toch de avond van de possum shooting. You see, possums hier zijn een plaag. Ik, als een dierenliefhebber, vond het niet erg plezant als ik dacht aan het doodschieten van possums. Er is een uitzondering voor elke regel echter want possums blijken hier een daadwerkelijke plaag te zijn, Kiwi’s haten ze en rijden ze maar al te graag aan als ze ze in de nacht zien. Op elke weg zie je wel een dode possum liggen. Op een avond gingen we dus possums schieten op het stuk land, nouja Sam ging schieten. De duitse jongens en ik zochten voor de possums met onze hoofdzaklampen. Blijkbaar is het hier echt een ontspanning om te doen, want iedereen had iets van alcohol in hun handen en reden relaxed rond op het stuk land. Ook ik had een heerlijke fles kiwi wijn in mijn handen en probeerde possums te spotten. Jammer genoeg zag geen van ons de possums (inmiddels was het als 2 uur ’s nachts, we gingen naar het stuk land toen het 1 uur ’s nachts was) maar het leuke was dat op het stuk land dus ook glowworms waren. Kleine wormpjes die dus in de nacht lichtgeven. Ik wou dat ik het beeld in mijn hoofd, deze herinnering, naar jullie kon overbrengen. Het was magnifiek. Midden in de nacht zat ik dan voor een klein riviertje met een muur met glowworms voor me. Magisch was het zeker. Had het gevoel dat elk moment ik wakker zou worden en de realitieit in mijn gezicht gedrukt zou worden. Het gebeurde niet. Weer zo’n moment waar je beseft waarom je dit allemaal doet en hoe ontzettend dankbaar ik ben om dit land te zijn. In mijn korte leventje is dit toch de allerbeste & belangrijkste beslissing die ik ooit heb gemaakt en ik denk dat het zo voor een lange tijd zal blijven.

De laatste week vloog voorbij en ik vond het verschrikkelijk om afscheid te nemen van ze. Vooral van Jack& Ella, ik had een brok in mijn keel en probeerde me in te houden om niet in janken uit te barsten. Van deze kinderen afscheid nemen was lastig omdat ze maar bleven denken dat ik terug zou komen als het weekend voorbij was. Ik beloofde iedereen dat ik aan het einde van mijn reis terug zou komen om te kijken hoe het ging op de wijngaard en hoe het ging met mijn NZ familie! Jill bracht me naar Paihia waar ik een nachtje zou blijven voordat ik terug zou gaan naar Auckland. Toen ik Jill een knuffel gaf moest ik toch wel een traantje weg pinken. Nu zou ik ze voor een paar maanden niet meer zien! Gek hoe snel je een band op bouwt. Jill heeft me alle 3 de boeken gegeven van Lord of the Rings, Holly gaf me 250 dollar voor alle ‘extra’ uren die ik had gemaakt. Eigenlijk wilde ik het niet aannemen, ik deed al het werk met alle liefde. Deze familie heeft me ontzettend veel gegeven, ze lieten me een deel worden van hun familie en gaven me het gevoel dat ik nu een huis heb in Nieuw Zeeland. Ik heb meegewerkt aan een beginnende wijngaard & deelgenomen in het gezinsleven in 7 weken tijd. Zo veel geleerd en ik heb er ook zoveel over te vertellen dat ik het overzicht er een beetje van ben kwijtgeraakt. Nu sluit ik dit deel van mijn reis af, maar misschien komen er nog stukjes later wat ik over mijn 7 weken hier in Kerikeri kan vertellen. Oké, dus 3 december vertrok ik vanuit Kerikeri naar Paihia. 4 december vertrok ik van Paihia naar Auckland. 5 december vertrok ik van Auckland naar Taupo. Hier had ik afgesproken met 2 meiden van mijn vorige wwoofing place( Kira uit Duitsland & Pia uit Zweden), we zouden samen de tongariro crossing gaan doen. Het was alsof ik mn eerste NZ familie weer zag en ik was weer wat minder droevig. In het begin was ik nog alleen met Pia, met wie ik spontaan besloot de skydive te doen. Soms vraag ik me af waar mn brein is gebleven als ik dit soort dingen beslis. De volgende dag, 12 uur, was het de dag der dagen! M’n eerste skydive, hopelijk niet mijn laatste. We werden opgepikt door een limousine, ook een eerste keer voor mij. Het wachten was zenuwslopend.. Gelukkig had ik een super instructeur met een pret gezicht. Her wachten op de limousine was uiteindelijk het moment dat ik het meest zenuwachtig was, daarna werd alles een waas. Continue vraag je jezelf af waarom je in hemelsnaam van een vliegtuig wilt springen just for fun, ik moet wel gek zijn. Stiekem ben ik dat ook wel een beetje, niet waar? Alles ging zo snel, maar wat was het geweldig en wat ben ik blij dat ik dit gedaan heb. Het is al het geld dubbel en dwars waard. Na onze adrenaline kick besloten Pia en ik terug naar het hostel te gaan om daar lekker te relaxen, later op de dag kwam Kira aan en we hadden een leuke reünie!

Het was een heerlijk weekje, later besloot een van Pia haar vrienden die zij ergens op het zuidereiland had ontmoet, ons te joinen. Jeff, een amerikaans Jezus figuur die de meest filosofische vragen over het leven had, een goede aanvulling tot onze groep. Als afsluiting van de week gingen we de tongariro crossing doen. 19,4 km compleet met een devil’s staircase. Fun fun fun. Zenuwachtig was ik niet, ik dacht dat het wel even te doen was. Boy was I wrong, but I did it. Maar GJEEZZZ, wat een heftige maar MAGNIFIEKE wandeling. De tongariro crossing staat bekend als de beste one day hike of new zealand en natuurlijk ook als een van de filmopnames van lord of the rings! We zagen Mt Doom in werkelijkheid, je kon deze ook beklimmen maar dat was vooral voor ervaren wandelaars. Iets wat ik in ieder geval niet was aangezien ik al zat te hijgen bij het eerste beste heuveltje. De dag was onwerkelijk, de hele tijd dat ik daar liep kon ik niet geloven wat ik zag en moest ik mezelf knijpen, kijken of ik niet aan het dromen was. Het is moeilijk om te beschrijven wat ik allemaal zag en hoe ik mij daarbij voelde, de omgeving was zo ontzettend mooi, als je daar loopt voel je je heel klein maar tegelijkertijd ook zo groot. Klein in de zin dat er zo een grote mooie wereld is waar we eigenlijk maar heel weinig van weten & uitmaken en waar we maar een klein deel van gezien hebben . Groot in de zin dat ik het gevoel had dat ik ontzettend veel aankon en ik, één iemand, toch een verschil kon maken in deze immens grote wereld, hoe klein dat verschil ook mag lijken maar hoe groot het effect ook kan en mag zijn. Ja, het gaf me een groot stuk zelfvertrouwen. Wie had ooit gedacht dat IK in Nieuw Zeeland zou belanden en deze prachtige wandeling zou bewandelen. Na een paar bergbeklimmingen begon eindelijk de afdaling en wat was ie LAAAANG. Het pad leek maar verder en verder te gaan zonder einde, toen we uiteindelijk in het laatste stukje eindige, wat een bos was, dacht ik op het eind dat ik al deze bomen wel wilde afhakken. Zo GEK werd ik ervan. Pfoe, na veel gehijg en pijn in de voetjes kwamen we bij de auto, waarna we met zn vieren besloten om van de HOTTUB te genieten in de hostel. Goede beslissing om lekker die spiertjes weer los te maken. De volgende dag was het tijd om afscheid te nemen en te starten met mijn nieuwe BETAALDE baan. Jaja, ik was aangenomen als schoonmaakster in een hostel, ze wilden iemand die 3 maanden kon blijven. Eerst dacht ik dat wel even te doen, dat het fijn was om even een keer wat langer op een plek te blijven en wat geld te verdienen. Once again, booooy was I wrong. Na een paar dagen besefte ik hoe erg ik de hostel haatte, het stond bekend als een party & fuck hostel. Het ging allemaal om zien en gezien worden en dus totaal niks voor mij. Gelukkig had ik nog geen contract getekend en kon ik gemakkelijk opzeggen. Op dit moment had ik nog geen andere baan of wwoofing plaats, dus het was een beetje een gokje. Vlak voor kerst en oud&nieuw, het zou moeilijk worden om op kort termijn wat anders te vinden maar alles was beter dan deze hostel. Ik besloot een weekje te blijven, 4 dagen in de week werkte ik 4 uurtjes in ruil voor accommodatie. In deze week ontmoette ik ook Sophia, een aardig Duits meisje met wie ik later nog naar de bioscoop ben geweest en samen een hike hebben gedaan naar de huka falls. Een prachtige wandeling met een prachtige rivier die een heldere kleur blauw had die moeilijk is te beschrijven. Op te terug weg besloten we van de hot water pools te genieten, waar het ontzettend druk was. Het was gewoon in de rivier, een beetje aan de zijkant, waar op sommige plekken in het water het super heet was en op andere plekken ijskoud. Het is een vreemde, maar rustgevende sensatie. Moeilijk te beschrijven en ik weet ook niet echt wat de science is, maar het was zeker een ervaring rijker. Het weekje in de hostel ging gelukkig snel, alleen was ik wanhopig op zoek naar een freaking baan of wwoofing plek. Na, wat voelde als 1000000 berichten, kreeg ik eindelijk een positief antwoord. Niet wetende dat dit een van mijn beste ervaringen zou worden schreef ik vol enthousiasme terug en spraken we een datum af.. Was het 16 of 19 december? Ik ben het alweer kwijt, wat een cliché het ook is om te zeggen… De dagen vliegen echt voorbij en langzamerhand begin ik steeds meer te denken dat ik niet genoeg tijd heb hier.. Is dat niet raar? Overal waar ik kom laat ik een stukje van mijn hart achter en begint het als ‘thuis’ te voelen, zeker als je bepaalde mensen kan koppelen aan de plaats. Terug naar 16 of 19 december. Van Taupo naar Hastings, 2 uurtjes in de bus en ik kon niet blijer zijn dat ik een plekje had gevonden voor kerst en oud en nieuw! Ze had eigenlijk al teveel mensen, 9 wwoofers in totaal.. Toch accepteerde ze mijn verzoek en kon ik daar komen. Daar zat ik dan, op het busstation wachtende op heather (tenminste, ik nam aan dat zij mij kwam ophalen toch?? Had niks gehoord over andere plannen). Geduldig wachtte ik en keek om mij heen, ik had geen idee hoe ze eruit zag en een paar keer had ik BIJNA een awkward moment als ik dacht dat iemand naar mij zwaaide en naar mij toeliep terwijl het eigenlijk was voor die persoon die naast mij stond. Gelukkig kon ik mezelf redden en wachtte ik geduldig. Op een gegeven moment was ik de enige die over was en begon ik me af te vragen of ik niet vergeten was, het zal toch niet? Toen kwam er een auto aanrijden met 3 gozers erin, mid twintig en alledrie keken ze me vragend aan en zeiden op een onzekere manier; Milou?? Het is heel erg leuk als engels sprekende mijn naam zeggen, omdat ze de klank niet helemaal gewend zijn. Vragend antwoordde ik Ja en ze vertelden snel dat Heather had gevraagd of ze mij ook wilde ophalen. Zij zouden ook pas beginnen vandaag.. Eigenlijk een beetje vreemd dat ik in een auto stap met 3 vreemde gozers in een land aan de andere kant van de wereld. Iets wat ik mijn moeder belooft had nooit te doen en toch zat ik in deze situatie. Ach, hoe anders wisten ze mijn naam? Heather had het ze verteld en ze zagen er aardig uit. Het waren 3 amerikanen genaamd Joe, Charlie & Peter, heel vriendelijk en netjes. Samen reden we naar de boerderij en onderweg die vlakbij Havelock north lag en die uitkeek op de te Mata peak. Vol bewondering keken we naar het landschap en wat was ik gelukkig! Wat was ik blij dat ik een andere wwoofing plaats had gevonden en dat ik niet voor 3 maanden in dat vreselijke hostel zou werken. Zo blijkt maar weer, elke keer als ik denk een plan te hebben, alles in de soep loopt en toch altijd alles 10 keer zo beter uitdraait dan ik had verwacht. Rond een uur of 9 kwamen we aan op de boerderij tauroa trust ( een enoooorm stuk land) met een prachtige zonsondergang en lucht. We hadden het perfecte moment gekozen om te komen en snel maakten we kennis met alle leden van the WOOLSHED! Let’s see, we have Nick, Severin, Caroline & Kirsten (allemaal amerikanen). Melody, een gekke francaise en dan uiteindelijk ons viertjes (de 3 amerikaanse gozers en dat rare nederlandse meisje, me!). Ook ontmoette we Oliver, een gozer van Spanje die ondertussen al een aantal jaren in Nieuw Zeeland werkt in verschillende wijngaarden. Oliver kwam vaak langs de woolshed in de avond maar leefde gewoon als een van de bewoners. Oké, het werkt zo.. Tauroa trust is een boerderij met honderden koeien en schapen. Ook heeft het een aantal huizen die verhuurd worden aan mensen. Heather is de eigenaar, een amerikaanse die jaren geleden naar Nieuw Zeeland was verhuis. Ze was afgestudeerd in Biologie en zorgde vooral voor haar Feijoa bedrijfje, ze had namelijk ook honderden Feijoa bomen en verkocht deze en maakt er verschillende producten van. Feijoa is een vrucht die moeilijk is om te beschrijven, het is een beetje zuur in het begin maar later word je er zeker verliefd op. Het is echt heerlijk. Nick was the farm manager en zorgde vooral voor de boerderij kant van tauroa trust. Nick (een engelsman) leefde samen met zijn vriendin Anna en stiefzoon zoon Pierce. Het is een beetje lastig om de dynamiek te beschrijven van de boerderij, zelfs ik weet niet echt hoe het allemaal werkt. Wij, de wwoofers, werkten vooral met heather. Nu ik dat heb uitgelegd gaan we terug naar de avond dat ik net aankwam. Wij woofers leefden in de woolshed, ja je raad het goed, het is de schuur waar de schapen geschoren worden. Wij leefden boven en het was compleet getransformeerd tot een pinterest worthy schuurtje, ontzettend veel bedden met in het midden een grote eet tafel en een klein keukentje. Het zag er zó sfeervol en anders uit. I guess I’m just gonna show the photos. Ik bleek te slapen in een stapel bed, boven melody. Ja, de eerste avond was vol indrukken. De mensen waren allemaal super aardig en interessant en ik was zeer benieuwd naar wat de volgende dagen zouden brengen. De 3 weken die volgden vlogen voorbij, een hoop gingen alweer weg na een weekje en het bleek dus ik and the american guys te zijn voorlopig. In deze weken hebben we zoveel gedaan! In het begin, met de grote groep die we hadden moesten we vooral hooibalen ophalen en op de pickup of de aanhanger stapelen. Het gaat een beetje zo, je hebt een groot grasveld dat ondertussen gemaaid is en van die hooibalen achterlaten, verspreid op het veld. Met z’n negenen zaten we dan op de pickup/aanhanger om te rijden naar een veld met al deze hooibalen. 1/2 personen bleven op de pickup, 1/2 personen bleven op de aanhanger. De rest springt ervan af en geven de hooibalen aan de persoon op de pickup/aanhanger. Zij zorgen ervoor dat het zo ligt dat we het makkelijk kunnen stapelen en het optimale eruit kunnen halen. Ondertussen bleef de auto rijden, heel langzaam en wij liepen allemaal mee en ondertussen gooiden we die hooibalen op de pickup/aanhanger. We werkten terwijl het rond de 28 graden was en al het hooi blijft lekker op je lichaam plakken als je zweet dus het was echt een feestje. Als we een hoge toren hadden gemaakt reden we naar zo’n schuur toe waar we alle hooibalen op een strategische manier moesten proppen. Het was geweldig en verschrikkelijk allemaal tegelijk en ik was gewoon zo blij dat ik hier was terecht gekomen, hier zou ik pas het echte boerderij leven ervaren. Deze boerderij kon haast alles zelf verzorgen en dus als je melk wilde moest je zelf maar de koeien gaan melken. Dat is precies wat we deden, kerstochtend, en hier ontdekte ik dat het inderdaad lastig is om een koe te melken ( We deden het natuurlijk met een machine, maar in het begin om het te laten werken moet je het eerste straaltje met de hand doen). Grappige ervaring.. Ook waren er op de boerderij honderden schapen & koeien, kippen & kalkoenen. Als je een lekker kippetje wilde eten betekende het ook dat je het zelf moest slachten. Een goede manier om er bewust van te worden wat je nou eigenlijk aan het eten bent. Het kippetje dat je kareltje had genoemd ligt nu op je bordje. Ik ben ‘vegetarisch’, een aantal maanden geleden besloot ik te stoppen met vlees eten omdat ik niet een industrie wilde steunen die dieren mishandelen door ze zo dik mogelijk te maken en in kleine (onnatuurlijke) ruimtes neerzetten. Ik ben niet tegen het eten van vlees, misschien is het een natuurlijk instinct zoals velen zeggen (net zoals een leeuw een gazelle op eet), maar ik vind wel dat als we dit doen we ook op een respectvolle manier met deze dieren omgaan. Zij hebben net zoveel recht om te leven als wij dat doen. Goed, op deze boerderij heb ik dus veel geleerd en mijn mening over bepaalde dingen veranderd.

Ook heb ik een aantal sterke vriendschappen gemaakt en ik mis ze ontzettend.Uiteindelijk ben ik de volle drie weken in gezelschap geweest van Joe, Charlie & Peter. Met hen heb ik ook oud & nieuw gevierd. Heather, mijn host, haar vriend Hanno en twee kennissen van hem gingen mee. Met z’n allen reden we naar bijna het topje van de berg, legden we een deken uit waar we met z’n allen op zaten en dronken we wijn en keken we naar de laatste zonsondergang van 2016. Een gek jaar, waar ik eindelijk mijn droom kon verwerkelijken door naar nieuw zeeland te gaan. Zoveel nieuwe ervaringen en vooral, het allerbelangrijkste, prachtig nieuwe vriendschappen. Rond 11 uur bleven de boys en ik achter, wij gingen ‘kamperen’ onder de prachtige sterren hemel. Ik had alleen een kleedje om op te slapen en een paar dekens. Samen keken we uit op de stad Napier en Hastings, zagen we vuurwerk afgaan maar in vergelijking met de sterrenhemel was dit niks. Ik ben nog nooit zo vroeg gaan slapen tijdens Oud&Nieuw, maar uiteindelijk is dit wel de beste oud&nieuw die ik ooit heb gehad. In de morgen zagen we de eerste zonsondergang van 2017 en er was geen betere manier om het nieuwe jaar te starten! Vroeg liepen we weer helemaal terug naar beneden, naar de woolshed en sliepen we weer een tijdje in een warm, zacht bed. De volgende dag arriveerde weer 2 andere mensen, Declan en Ella. Een schattig koppel van de VS. Heather werkt samen met een universiteit in Amerika en vaak komen er studenten van die uni werken op haar boerderij voor credits, Ella was zo’n student en vaak moest zij wat meer werken dan ons. Op onze laatste dag op de boerderij gingen we een bron graven (ik weet niet of dit de precieze vertaling is, we were digging a spring..) een van de leukste klusjes. We kregen eerst andere bronnen te zien, eentje had een kikker erin die eruit gehaald moest worden. Ik bood me vrijwillig aan omdat ik op een of andere manier een rare fascinatie heb met kikkers en deze wilde aanraken.. First attempt, ik jaagde dat arme beestje diep het water in.. Second attempt, met mn hele arm erin in, een beetje ronddraaiend in het water proberen om die verdomde kikker te vinden, ik raakte verdwaald in mijn gedachte en lette dus eigenlijk niet op hetgeen wat ik aan het doen was. Want op het ene andere moment had ik een kikker in mijn handen, wat er vervolgens gebeurde ben ik niet trots op, ik ben namelijk niet iemand die gilt maar ik had me toch een ontzettende meisjes gil. Niet omdat ik bang was natuurlijk maar gewoon omdat ik zó verrast was! Natuurlijk liet ik de kikker weer los in het water en kon ik weer helemaal opnieuw beginnen. Snel ontdekte ik dat er dus 2 kikkers waren, beide gooide (letterlijk, ik hield ze niet vast omdat ik toch wel een heel klein beetje de kriebels ervan kreeg.) ik ze eruit. Toen dit klusje klaar was ging ik helpen met het graven van de bron, het was leuk voor mij want inmiddels waren ze al bij het klei gedeelte aangekomen en kon ik dus lekker in het klei spelen, of uhhmm, werken. Hilarisch, de eindstand; ALLES zat onder het klei en langzaam verbleef mn been maar verdwijnen in dat klei. MAAR, most rewarding moment of my YEAR, ik had water gevonden en dus waren we klaar. Een beetje jammer dat ik het verdere proces niet kon zien omdat ik jammer genoeg de volgende dag alweer zou vertrekken. Terugkijkend naar deze geweldige 3 weken besefte ik hoe erg ik dit zou missen! Het voeren van de kuikentjes elke dag, het spelen met de woolshed hond Clark, Gatan spelen (een of ander strategisch spel, best leuk), puzzels maken & vooral genieten van de prachtige natuur om mij heen. Ik ga terug naar deze geweldige plek, want ik wil de feijoa harvest zeker weten meemaken. Gjeez, ik heb zóveel meer te vertellen het is niet normaal. Ik verliet de boerderij 7 januari omdat ik 8 januari zou starten op een wijngaard, een complete disaster, maar daar meer over in mijn volgende verhaaltje.

Sorry sorry sorry, ik heb veel te lang gedaan over dit! Ik begon met schrijven 2 maanden geleden. Vaak was ik te druk om te eindigen of waren er zoveel nieuwe ervaringen om op te schrijven, ik werd er al moe van als ik erover nadacht. Maar nu eindelijk, ik weet dat jullie met smart hierop hebben gewacht (toch?!) Just kidding. Als ik zin heb vertel ik wel wat meer over die wijngaard, spreek jullie later. Cheers.