Dromen verwezenlijken.

Alweer bijna twee maanden geleden arriveerde ik dan bij een prachtig gezin in kerikeri. Geen idee wat me te wachten stond. Ontzettend nerveus omdat ik ten eerste de enige wwoofer zou zijn en je dus niemand hebt om je ervaring op dat moment mee te delen en ten tweede omdat het bij een gezin zou zijn met twee kleine kinderen. Ik bedoel maar, als die kinderen je niet leuk gaan vinden dan is je ‘WWOOFING experience’ al snel over. Zo goed kon ik me nog de eerste dag herinneren, ik was zo verheugd en nerveus! Een beetje ongemakkelijk stond ik dan daar op het ‘bus station’ (gewoon ergens midden in de stad), wachtende op Holly. Al snel kreeg ik een berichtje, ik werd opgehaald door Holly’s moeder Jill en Holly haar kinderen, Jack & Ella! Al snel zag ik grandma Jill and the two little monkeys. Op mijn heerlijk oerhollandse manier stak ik mijn hand uit om gedag te zeggen maar Jill stak twee armen uit en gaf me een knuffel. Ook Jack en Ella, de twee schatten, verwelkomden me hartelijk met een warme knuffel. Ik voelde me tegelijk al ontzettend op mijn gemak. We stapten in haar auto en al snel vertelde Jill mij wat we gingen doen. We zouden namelijk naar het stuk land gaan dat Holly & Sam gekocht hadden. Alles was nog in de beginfase, het was een beginnende wijngaard en ze waren bezig met het bouwen van een huis op dit stuk land. Nog geen elektriciteit, geen douche & een ‘longdrop’ toilet. Holly, Sam en hun 2 kinderen leefden ‘tijdelijk’ bij Holly haar moeder in, Jill. Jammer genoeg liep deze ‘tijdelijke’ oplossing tot iets langers uit. De beginnende BIOLOGISCHE wijngaard en ook de rest van het grote stuk land werd getroffen door een spray van een boerderij naast hun stuk land, deze spray zorgde ervoor dat niet alleen de druifplanten maar ook het omliggende land letterlijk muteerde. de droom die deze prachtige familie had bleek in duigen te vallen. Hoe verzin je het? Een familie met kleine kinderen die een bedrijf starten en zo op deze manier worden getroffen?! Duizenden en dan ook duizenden dollars verloren door één spray, je zou verwachten dat zo een jong gezin het niet aan zou kunnen. Gelukkig zijn Sam & Holly een van de beste koppels die ik ooit ontmoet heb. Sam is een en al rust, balans en kon goed situaties overzien. Holly was vuur, strijdlustig, zelfverzekerd met een uitstekende intuïtie. Beide waren ze natuurlijk kapot door dit verlies, maar het enige wat je kan doen is vooruit gaan. Inmiddels maanden later zitten ze nog steeds in rechtszaken verwikkeld om hun gelijk te krijgen (hoe bizar is het om te vechten wat eigenlijk volledig jouw recht is?) en een schadevergoeding te krijgen. Toen ik in deze familie arriveerde was er een hoop stress, maar dan ook echt een hoop. Ondanks alles heb ik een geweldige tijd gehad. Als een familielid werd ik behandeld, ik maakte alles mee en er werd mij een hoop verteld. Misschien zou dit voor sommige mensen te intens zijn, maar ik vond het heerlijk. Normaal moet je 5 uur per dag werken voor je eten en je accommodatie. Geen dag heb ik op de tijden gelet. Ik deed alsof ik een familielid was en wilde het allerbeste voor ze, ik wou dat ik meer had kunnen doen, zo erg gunde ik het ze. Toen ik voor het eerst op hun prachtige land aankwam werd ik verwelkomt door Holly die mij ook een knuffel gaf. Ze gaf me een kleine opdracht en daarna vroeg Holly aan de kinderen of ze mij het land willen laten zien. Vol enthousiasme schreeuwden Jack en Ella ‘YES’ en we renden als allereerste naar de schapen. Ik was verbaasd hoe Jack en Ella op dit stuk land rond bewogen en nog verbaasder hoeveel vertrouwen Holly de kinderen gaf. Het stuk land had namelijk een paar gevaarlijke stukken waar elk mens zich aardig kan verwonden. Op dit moment zag ik het enorme verschil tussen kinderen van Nederland en Nieuw Zeeland, hier lijkt iedereen veel dichter bij de natuur te staan. In Europa digitaliseert alles en zie je kinderen van 5 al op een Ipad zitten, hersenloos een spelletje spelen en pas naar buiten gaan als een van de ouders hen naar buiten stuurt. Jack en Ella waren één met de natuur, ze konden uren vertoeven bij een rivier en gewoon kleine stenen in het water gooien. Wat een plezier hadden ze toen ze achter de schapen aanrenden zeg, wat mooi om te zien en aan deel te nemen. Later op de dag ontmoette ik Sam, het eerste wat hij deed was een fles wijn in mijn handen drukken en zeggen dat ik het stuk land maar eens moet gaan verkennen. Poeslief vroeg ik waar de glazen waren en hij keek me aan alsof ik gek was, ik moest gewoon uit de fles drinken. Het was nu blijkbaar mijn fles wijn voor de dag. Ah, wat een gekte de eerste dag maar wat was het mooi. Aan het einde van de dag was het tijd om naar Jill haar huis te gaan, een rit die 10 minuten duur en prachtige uitzichten geeft. Ja, hier kon ik wel een tijdje blijven dacht ik. Sindsdien ging de tijd snel. De werkzaamheden waren elke dag weer anders en elke dag speelde ik met deze kinderen, bouwde een band met ze op en wat vond ik het geweldig. Een ding dat ik hier geleerd heb is dat ik het heerlijk vind om met kinderen te spelen, hen dingen te leren of voor ze te zorgen. Geweldig hoe Holly mij vertrouwden met deze twee kleine aapjes. De eerste weken daar hadden we vaak een kampvuur met vrienden van Holly en Sam die langskwamen. Goede muziek, leuke mensen. een prachtige sterrenhemel, wat kan een mens nog meer wensen? Bizar om dit nu te schrijven, ik kan maar niet beseffen hoe snel mijn tijd daar is gegaan. hoe snel mijn tijd in Nieuw-Zeeland gaat.. Soms lijkt het alsof ik hier al maanden ben en dat de tijd heel langzaam gaat, maar toch elke keer als ik terug kijk is er weer een maand voorbij gevlogen. 7 weken ben ik uiteindelijk gebleven bij mijn Nieuw-Zeelandse familie. In deze 7 weken was ik de eerste 3 weken alleen. Later besefte Holly dat ze meer werkers nodig had voor haar wijngaard, alle chardonnay planten moesten namelijk uit de grond gehaald worden dus er zouden 2 canadese meiden komen. Al vanaf het begin maakten ze een slechte indruk. Wij allemaal (ik en elk gezinslid) konden maar niet wennen aan ze en jammer genoeg voor beide partijen moesten we het vroeg eindigen en vertrokken ze na een week. Het weekend dat ze vertrokken was ook het weekend dat Jill, ik en de kinderen wat leuks gingen doen! Holly en Sam hadden een bruiloft en hadden voor het eerst sinds 5 jaar weer een avondje samen. Ik, Jill en de kids gingen naar een soort country fair. Veel dieren, waaronder koeien, schapen en paarden liepen los rond. Kinderen leunden tegen de koeien aan die op de grond lagen en vielen bijna in slaap. Muziek, eettentjes, souvenir kraampjes, luchtkastelen. Een festival maar dan in country style. Een gezellige dag en een dag dat ik me volledig deel van de familie voelde. De volgende dag kwamen er 2 andere wwoofers, twee duitse gozers, want er moest echt gewerkt worden op de wijngaard. Vanaf dit moment hebben ik en de twee duitse gozers ontzettend veel gewerkt. Zo heb ik onder andere geleerd hoe ik een druifplant plant! Niet zomaar iets want je moet ontzettend voorzichtig zijn met de wortels, die breken snel af. Steeds meer besefte ik, hoe zwaar of warm het soms ook was, hoe heerlijk ik het vond om buiten te werken. Zo één met de natuur. Als het te warm was dan kon je gewoon een duik nemen bij de waterval. Zo normaal. Het waren lange, lange dagen . Sommige met veel wind en regen, sommige zo warm dat het lastig was om te werken en je wel een duik moest nemen (zo vervelend). Tussen de lange dagen door ging ik met de 2 duitse jongens op pad naar Cape reinga. Hier was ik natuurlijk al geweest, maar dat was met een bustour, dit is een totaal andere experience als je volledig je eigen gang kan gaan. Onderweg pikten we een hitchhiker op, 3 keer raden waar hij vandaan kwam… Juist, GERMANY! Whoo. Nooit gedacht dat ik met 3 duitse gozers in een auto opgescheept zou zitten. De hitchhiker had zijn hostel somewhere along the way to cape reinga, sooo uiteindelijk vroeg hij of hij niet gewoon mee kon gaan naar cape reinga en on the way back gedropt kon worden bij zijn hostel. Het antwoord was natuurlijk ja, dus zo kwam het dat Milou met 3 duitsers opgescheept zat. Nee hoor, grapje, het was een super dagje. We gingen een hike doen bij Cape reinga. The way down was all good fun, ik liep voorop met een grote glimlach en maakte me totaal niet zorgen hoe we weer terug moesten komen. Holy shit, uiteindelijk bleek dat ik de hele pokke eind die ik naar beneden had gelopen weer omhoog moest lopen. Diezelfde 3 gozers hadden allemaal super lange benen en waren topfit. Ik probeerde maar als een hijgend olifantje hen bij te houden. 60 minutes of hell. Wel voldaan hierna. Na deze hike had ik niet veel puf meer over, gelukkig gingen we even naar een strand vlakbij cape reinga. De jongens namen een snelle duik, ik besloot van de zon te genieten, we hadden het getroffen met het weer. Na ons mini strand bezoekje gingen we naar de strandduinen om vervolgens op the 90 mile beach te rijden. Het was maar de vraag of we niet vast bleven zitten in het zand maar Sam had tegen de jongens gezegd dat zolang we maar genoeg vaart maakten we er makkelijk konden rijden. Jahoor, het lukte ons gemakkelijk! Met een heerlijke vaart reden we dan op the 90 mile beach met een prachtige zonsondergang. Dit soort momentjes besef ik wel even hoe ik blij ik ben om hier te zijn, hoe ik mijn droom heb waargemaakt, hoe gelukkig ik mij voel! Natuurlijk is het niet altijd pracht en praal, maar uiteindelijk is dit once-in-a-lifetime experience for sure. Nooit van mijn leven zal ik dit vergeten. Altijd zal ik dit meenemen. Hoe heerlijk deze dag was, kwam het ook snel ten einde en was het de volgende dag alweer het begin van onze laatste week bij Holly&Sam, Jill en Jack&Ella. Ik wilde helemaal niet dat deze week snel zo gaan, ik had het zo goed hier! Helemaal mijn eigen weg gevonden in het prachtige northland. Zo een relaxte sfeer, heerlijke mensen. Het moest alleen van mezelf, op naar nieuwe avonturen! Nog een paar herinneringen van afgelopen weken; een maori ontmoeting, zeer interessant en speciaal. Het allerleukste was toch de avond van de possum shooting. You see, possums hier zijn een plaag. Ik, als een dierenliefhebber, vond het niet erg plezant als ik dacht aan het doodschieten van possums. Er is een uitzondering voor elke regel echter want possums blijken hier een daadwerkelijke plaag te zijn, Kiwi’s haten ze en rijden ze maar al te graag aan als ze ze in de nacht zien. Op elke weg zie je wel een dode possum liggen. Op een avond gingen we dus possums schieten op het stuk land, nouja Sam ging schieten. De duitse jongens en ik zochten voor de possums met onze hoofdzaklampen. Blijkbaar is het hier echt een ontspanning om te doen, want iedereen had iets van alcohol in hun handen en reden relaxed rond op het stuk land. Ook ik had een heerlijke fles kiwi wijn in mijn handen en probeerde possums te spotten. Jammer genoeg zag geen van ons de possums (inmiddels was het als 2 uur ’s nachts, we gingen naar het stuk land toen het 1 uur ’s nachts was) maar het leuke was dat op het stuk land dus ook glowworms waren. Kleine wormpjes die dus in de nacht lichtgeven. Ik wou dat ik het beeld in mijn hoofd, deze herinnering, naar jullie kon overbrengen. Het was magnifiek. Midden in de nacht zat ik dan voor een klein riviertje met een muur met glowworms voor me. Magisch was het zeker. Had het gevoel dat elk moment ik wakker zou worden en de realitieit in mijn gezicht gedrukt zou worden. Het gebeurde niet. Weer zo’n moment waar je beseft waarom je dit allemaal doet en hoe ontzettend dankbaar ik ben om dit land te zijn. In mijn korte leventje is dit toch de allerbeste & belangrijkste beslissing die ik ooit heb gemaakt en ik denk dat het zo voor een lange tijd zal blijven.

De laatste week vloog voorbij en ik vond het verschrikkelijk om afscheid te nemen van ze. Vooral van Jack& Ella, ik had een brok in mijn keel en probeerde me in te houden om niet in janken uit te barsten. Van deze kinderen afscheid nemen was lastig omdat ze maar bleven denken dat ik terug zou komen als het weekend voorbij was. Ik beloofde iedereen dat ik aan het einde van mijn reis terug zou komen om te kijken hoe het ging op de wijngaard en hoe het ging met mijn NZ familie! Jill bracht me naar Paihia waar ik een nachtje zou blijven voordat ik terug zou gaan naar Auckland. Toen ik Jill een knuffel gaf moest ik toch wel een traantje weg pinken. Nu zou ik ze voor een paar maanden niet meer zien! Gek hoe snel je een band op bouwt. Jill heeft me alle 3 de boeken gegeven van Lord of the Rings, Holly gaf me 250 dollar voor alle ‘extra’ uren die ik had gemaakt. Eigenlijk wilde ik het niet aannemen, ik deed al het werk met alle liefde. Deze familie heeft me ontzettend veel gegeven, ze lieten me een deel worden van hun familie en gaven me het gevoel dat ik nu een huis heb in Nieuw Zeeland. Ik heb meegewerkt aan een beginnende wijngaard & deelgenomen in het gezinsleven in 7 weken tijd. Zo veel geleerd en ik heb er ook zoveel over te vertellen dat ik het overzicht er een beetje van ben kwijtgeraakt. Nu sluit ik dit deel van mijn reis af, maar misschien komen er nog stukjes later wat ik over mijn 7 weken hier in Kerikeri kan vertellen. Oké, dus 3 december vertrok ik vanuit Kerikeri naar Paihia. 4 december vertrok ik van Paihia naar Auckland. 5 december vertrok ik van Auckland naar Taupo. Hier had ik afgesproken met 2 meiden van mijn vorige wwoofing place( Kira uit Duitsland & Pia uit Zweden), we zouden samen de tongariro crossing gaan doen. Het was alsof ik mn eerste NZ familie weer zag en ik was weer wat minder droevig. In het begin was ik nog alleen met Pia, met wie ik spontaan besloot de skydive te doen. Soms vraag ik me af waar mn brein is gebleven als ik dit soort dingen beslis. De volgende dag, 12 uur, was het de dag der dagen! M’n eerste skydive, hopelijk niet mijn laatste. We werden opgepikt door een limousine, ook een eerste keer voor mij. Het wachten was zenuwslopend.. Gelukkig had ik een super instructeur met een pret gezicht. Her wachten op de limousine was uiteindelijk het moment dat ik het meest zenuwachtig was, daarna werd alles een waas. Continue vraag je jezelf af waarom je in hemelsnaam van een vliegtuig wilt springen just for fun, ik moet wel gek zijn. Stiekem ben ik dat ook wel een beetje, niet waar? Alles ging zo snel, maar wat was het geweldig en wat ben ik blij dat ik dit gedaan heb. Het is al het geld dubbel en dwars waard. Na onze adrenaline kick besloten Pia en ik terug naar het hostel te gaan om daar lekker te relaxen, later op de dag kwam Kira aan en we hadden een leuke reünie!

Het was een heerlijk weekje, later besloot een van Pia haar vrienden die zij ergens op het zuidereiland had ontmoet, ons te joinen. Jeff, een amerikaans Jezus figuur die de meest filosofische vragen over het leven had, een goede aanvulling tot onze groep. Als afsluiting van de week gingen we de tongariro crossing doen. 19,4 km compleet met een devil’s staircase. Fun fun fun. Zenuwachtig was ik niet, ik dacht dat het wel even te doen was. Boy was I wrong, but I did it. Maar GJEEZZZ, wat een heftige maar MAGNIFIEKE wandeling. De tongariro crossing staat bekend als de beste one day hike of new zealand en natuurlijk ook als een van de filmopnames van lord of the rings! We zagen Mt Doom in werkelijkheid, je kon deze ook beklimmen maar dat was vooral voor ervaren wandelaars. Iets wat ik in ieder geval niet was aangezien ik al zat te hijgen bij het eerste beste heuveltje. De dag was onwerkelijk, de hele tijd dat ik daar liep kon ik niet geloven wat ik zag en moest ik mezelf knijpen, kijken of ik niet aan het dromen was. Het is moeilijk om te beschrijven wat ik allemaal zag en hoe ik mij daarbij voelde, de omgeving was zo ontzettend mooi, als je daar loopt voel je je heel klein maar tegelijkertijd ook zo groot. Klein in de zin dat er zo een grote mooie wereld is waar we eigenlijk maar heel weinig van weten & uitmaken en waar we maar een klein deel van gezien hebben . Groot in de zin dat ik het gevoel had dat ik ontzettend veel aankon en ik, één iemand, toch een verschil kon maken in deze immens grote wereld, hoe klein dat verschil ook mag lijken maar hoe groot het effect ook kan en mag zijn. Ja, het gaf me een groot stuk zelfvertrouwen. Wie had ooit gedacht dat IK in Nieuw Zeeland zou belanden en deze prachtige wandeling zou bewandelen. Na een paar bergbeklimmingen begon eindelijk de afdaling en wat was ie LAAAANG. Het pad leek maar verder en verder te gaan zonder einde, toen we uiteindelijk in het laatste stukje eindige, wat een bos was, dacht ik op het eind dat ik al deze bomen wel wilde afhakken. Zo GEK werd ik ervan. Pfoe, na veel gehijg en pijn in de voetjes kwamen we bij de auto, waarna we met zn vieren besloten om van de HOTTUB te genieten in de hostel. Goede beslissing om lekker die spiertjes weer los te maken. De volgende dag was het tijd om afscheid te nemen en te starten met mijn nieuwe BETAALDE baan. Jaja, ik was aangenomen als schoonmaakster in een hostel, ze wilden iemand die 3 maanden kon blijven. Eerst dacht ik dat wel even te doen, dat het fijn was om even een keer wat langer op een plek te blijven en wat geld te verdienen. Once again, booooy was I wrong. Na een paar dagen besefte ik hoe erg ik de hostel haatte, het stond bekend als een party & fuck hostel. Het ging allemaal om zien en gezien worden en dus totaal niks voor mij. Gelukkig had ik nog geen contract getekend en kon ik gemakkelijk opzeggen. Op dit moment had ik nog geen andere baan of wwoofing plaats, dus het was een beetje een gokje. Vlak voor kerst en oud&nieuw, het zou moeilijk worden om op kort termijn wat anders te vinden maar alles was beter dan deze hostel. Ik besloot een weekje te blijven, 4 dagen in de week werkte ik 4 uurtjes in ruil voor accommodatie. In deze week ontmoette ik ook Sophia, een aardig Duits meisje met wie ik later nog naar de bioscoop ben geweest en samen een hike hebben gedaan naar de huka falls. Een prachtige wandeling met een prachtige rivier die een heldere kleur blauw had die moeilijk is te beschrijven. Op te terug weg besloten we van de hot water pools te genieten, waar het ontzettend druk was. Het was gewoon in de rivier, een beetje aan de zijkant, waar op sommige plekken in het water het super heet was en op andere plekken ijskoud. Het is een vreemde, maar rustgevende sensatie. Moeilijk te beschrijven en ik weet ook niet echt wat de science is, maar het was zeker een ervaring rijker. Het weekje in de hostel ging gelukkig snel, alleen was ik wanhopig op zoek naar een freaking baan of wwoofing plek. Na, wat voelde als 1000000 berichten, kreeg ik eindelijk een positief antwoord. Niet wetende dat dit een van mijn beste ervaringen zou worden schreef ik vol enthousiasme terug en spraken we een datum af.. Was het 16 of 19 december? Ik ben het alweer kwijt, wat een cliché het ook is om te zeggen… De dagen vliegen echt voorbij en langzamerhand begin ik steeds meer te denken dat ik niet genoeg tijd heb hier.. Is dat niet raar? Overal waar ik kom laat ik een stukje van mijn hart achter en begint het als ‘thuis’ te voelen, zeker als je bepaalde mensen kan koppelen aan de plaats. Terug naar 16 of 19 december. Van Taupo naar Hastings, 2 uurtjes in de bus en ik kon niet blijer zijn dat ik een plekje had gevonden voor kerst en oud en nieuw! Ze had eigenlijk al teveel mensen, 9 wwoofers in totaal.. Toch accepteerde ze mijn verzoek en kon ik daar komen. Daar zat ik dan, op het busstation wachtende op heather (tenminste, ik nam aan dat zij mij kwam ophalen toch?? Had niks gehoord over andere plannen). Geduldig wachtte ik en keek om mij heen, ik had geen idee hoe ze eruit zag en een paar keer had ik BIJNA een awkward moment als ik dacht dat iemand naar mij zwaaide en naar mij toeliep terwijl het eigenlijk was voor die persoon die naast mij stond. Gelukkig kon ik mezelf redden en wachtte ik geduldig. Op een gegeven moment was ik de enige die over was en begon ik me af te vragen of ik niet vergeten was, het zal toch niet? Toen kwam er een auto aanrijden met 3 gozers erin, mid twintig en alledrie keken ze me vragend aan en zeiden op een onzekere manier; Milou?? Het is heel erg leuk als engels sprekende mijn naam zeggen, omdat ze de klank niet helemaal gewend zijn. Vragend antwoordde ik Ja en ze vertelden snel dat Heather had gevraagd of ze mij ook wilde ophalen. Zij zouden ook pas beginnen vandaag.. Eigenlijk een beetje vreemd dat ik in een auto stap met 3 vreemde gozers in een land aan de andere kant van de wereld. Iets wat ik mijn moeder belooft had nooit te doen en toch zat ik in deze situatie. Ach, hoe anders wisten ze mijn naam? Heather had het ze verteld en ze zagen er aardig uit. Het waren 3 amerikanen genaamd Joe, Charlie & Peter, heel vriendelijk en netjes. Samen reden we naar de boerderij en onderweg die vlakbij Havelock north lag en die uitkeek op de te Mata peak. Vol bewondering keken we naar het landschap en wat was ik gelukkig! Wat was ik blij dat ik een andere wwoofing plaats had gevonden en dat ik niet voor 3 maanden in dat vreselijke hostel zou werken. Zo blijkt maar weer, elke keer als ik denk een plan te hebben, alles in de soep loopt en toch altijd alles 10 keer zo beter uitdraait dan ik had verwacht. Rond een uur of 9 kwamen we aan op de boerderij tauroa trust ( een enoooorm stuk land) met een prachtige zonsondergang en lucht. We hadden het perfecte moment gekozen om te komen en snel maakten we kennis met alle leden van the WOOLSHED! Let’s see, we have Nick, Severin, Caroline & Kirsten (allemaal amerikanen). Melody, een gekke francaise en dan uiteindelijk ons viertjes (de 3 amerikaanse gozers en dat rare nederlandse meisje, me!). Ook ontmoette we Oliver, een gozer van Spanje die ondertussen al een aantal jaren in Nieuw Zeeland werkt in verschillende wijngaarden. Oliver kwam vaak langs de woolshed in de avond maar leefde gewoon als een van de bewoners. Oké, het werkt zo.. Tauroa trust is een boerderij met honderden koeien en schapen. Ook heeft het een aantal huizen die verhuurd worden aan mensen. Heather is de eigenaar, een amerikaanse die jaren geleden naar Nieuw Zeeland was verhuis. Ze was afgestudeerd in Biologie en zorgde vooral voor haar Feijoa bedrijfje, ze had namelijk ook honderden Feijoa bomen en verkocht deze en maakt er verschillende producten van. Feijoa is een vrucht die moeilijk is om te beschrijven, het is een beetje zuur in het begin maar later word je er zeker verliefd op. Het is echt heerlijk. Nick was the farm manager en zorgde vooral voor de boerderij kant van tauroa trust. Nick (een engelsman) leefde samen met zijn vriendin Anna en stiefzoon zoon Pierce. Het is een beetje lastig om de dynamiek te beschrijven van de boerderij, zelfs ik weet niet echt hoe het allemaal werkt. Wij, de wwoofers, werkten vooral met heather. Nu ik dat heb uitgelegd gaan we terug naar de avond dat ik net aankwam. Wij woofers leefden in de woolshed, ja je raad het goed, het is de schuur waar de schapen geschoren worden. Wij leefden boven en het was compleet getransformeerd tot een pinterest worthy schuurtje, ontzettend veel bedden met in het midden een grote eet tafel en een klein keukentje. Het zag er zó sfeervol en anders uit. I guess I’m just gonna show the photos. Ik bleek te slapen in een stapel bed, boven melody. Ja, de eerste avond was vol indrukken. De mensen waren allemaal super aardig en interessant en ik was zeer benieuwd naar wat de volgende dagen zouden brengen. De 3 weken die volgden vlogen voorbij, een hoop gingen alweer weg na een weekje en het bleek dus ik and the american guys te zijn voorlopig. In deze weken hebben we zoveel gedaan! In het begin, met de grote groep die we hadden moesten we vooral hooibalen ophalen en op de pickup of de aanhanger stapelen. Het gaat een beetje zo, je hebt een groot grasveld dat ondertussen gemaaid is en van die hooibalen achterlaten, verspreid op het veld. Met z’n negenen zaten we dan op de pickup/aanhanger om te rijden naar een veld met al deze hooibalen. 1/2 personen bleven op de pickup, 1/2 personen bleven op de aanhanger. De rest springt ervan af en geven de hooibalen aan de persoon op de pickup/aanhanger. Zij zorgen ervoor dat het zo ligt dat we het makkelijk kunnen stapelen en het optimale eruit kunnen halen. Ondertussen bleef de auto rijden, heel langzaam en wij liepen allemaal mee en ondertussen gooiden we die hooibalen op de pickup/aanhanger. We werkten terwijl het rond de 28 graden was en al het hooi blijft lekker op je lichaam plakken als je zweet dus het was echt een feestje. Als we een hoge toren hadden gemaakt reden we naar zo’n schuur toe waar we alle hooibalen op een strategische manier moesten proppen. Het was geweldig en verschrikkelijk allemaal tegelijk en ik was gewoon zo blij dat ik hier was terecht gekomen, hier zou ik pas het echte boerderij leven ervaren. Deze boerderij kon haast alles zelf verzorgen en dus als je melk wilde moest je zelf maar de koeien gaan melken. Dat is precies wat we deden, kerstochtend, en hier ontdekte ik dat het inderdaad lastig is om een koe te melken ( We deden het natuurlijk met een machine, maar in het begin om het te laten werken moet je het eerste straaltje met de hand doen). Grappige ervaring.. Ook waren er op de boerderij honderden schapen & koeien, kippen & kalkoenen. Als je een lekker kippetje wilde eten betekende het ook dat je het zelf moest slachten. Een goede manier om er bewust van te worden wat je nou eigenlijk aan het eten bent. Het kippetje dat je kareltje had genoemd ligt nu op je bordje. Ik ben ‘vegetarisch’, een aantal maanden geleden besloot ik te stoppen met vlees eten omdat ik niet een industrie wilde steunen die dieren mishandelen door ze zo dik mogelijk te maken en in kleine (onnatuurlijke) ruimtes neerzetten. Ik ben niet tegen het eten van vlees, misschien is het een natuurlijk instinct zoals velen zeggen (net zoals een leeuw een gazelle op eet), maar ik vind wel dat als we dit doen we ook op een respectvolle manier met deze dieren omgaan. Zij hebben net zoveel recht om te leven als wij dat doen. Goed, op deze boerderij heb ik dus veel geleerd en mijn mening over bepaalde dingen veranderd.

Ook heb ik een aantal sterke vriendschappen gemaakt en ik mis ze ontzettend.Uiteindelijk ben ik de volle drie weken in gezelschap geweest van Joe, Charlie & Peter. Met hen heb ik ook oud & nieuw gevierd. Heather, mijn host, haar vriend Hanno en twee kennissen van hem gingen mee. Met z’n allen reden we naar bijna het topje van de berg, legden we een deken uit waar we met z’n allen op zaten en dronken we wijn en keken we naar de laatste zonsondergang van 2016. Een gek jaar, waar ik eindelijk mijn droom kon verwerkelijken door naar nieuw zeeland te gaan. Zoveel nieuwe ervaringen en vooral, het allerbelangrijkste, prachtig nieuwe vriendschappen. Rond 11 uur bleven de boys en ik achter, wij gingen ‘kamperen’ onder de prachtige sterren hemel. Ik had alleen een kleedje om op te slapen en een paar dekens. Samen keken we uit op de stad Napier en Hastings, zagen we vuurwerk afgaan maar in vergelijking met de sterrenhemel was dit niks. Ik ben nog nooit zo vroeg gaan slapen tijdens Oud&Nieuw, maar uiteindelijk is dit wel de beste oud&nieuw die ik ooit heb gehad. In de morgen zagen we de eerste zonsondergang van 2017 en er was geen betere manier om het nieuwe jaar te starten! Vroeg liepen we weer helemaal terug naar beneden, naar de woolshed en sliepen we weer een tijdje in een warm, zacht bed. De volgende dag arriveerde weer 2 andere mensen, Declan en Ella. Een schattig koppel van de VS. Heather werkt samen met een universiteit in Amerika en vaak komen er studenten van die uni werken op haar boerderij voor credits, Ella was zo’n student en vaak moest zij wat meer werken dan ons. Op onze laatste dag op de boerderij gingen we een bron graven (ik weet niet of dit de precieze vertaling is, we were digging a spring..) een van de leukste klusjes. We kregen eerst andere bronnen te zien, eentje had een kikker erin die eruit gehaald moest worden. Ik bood me vrijwillig aan omdat ik op een of andere manier een rare fascinatie heb met kikkers en deze wilde aanraken.. First attempt, ik jaagde dat arme beestje diep het water in.. Second attempt, met mn hele arm erin in, een beetje ronddraaiend in het water proberen om die verdomde kikker te vinden, ik raakte verdwaald in mijn gedachte en lette dus eigenlijk niet op hetgeen wat ik aan het doen was. Want op het ene andere moment had ik een kikker in mijn handen, wat er vervolgens gebeurde ben ik niet trots op, ik ben namelijk niet iemand die gilt maar ik had me toch een ontzettende meisjes gil. Niet omdat ik bang was natuurlijk maar gewoon omdat ik zó verrast was! Natuurlijk liet ik de kikker weer los in het water en kon ik weer helemaal opnieuw beginnen. Snel ontdekte ik dat er dus 2 kikkers waren, beide gooide (letterlijk, ik hield ze niet vast omdat ik toch wel een heel klein beetje de kriebels ervan kreeg.) ik ze eruit. Toen dit klusje klaar was ging ik helpen met het graven van de bron, het was leuk voor mij want inmiddels waren ze al bij het klei gedeelte aangekomen en kon ik dus lekker in het klei spelen, of uhhmm, werken. Hilarisch, de eindstand; ALLES zat onder het klei en langzaam verbleef mn been maar verdwijnen in dat klei. MAAR, most rewarding moment of my YEAR, ik had water gevonden en dus waren we klaar. Een beetje jammer dat ik het verdere proces niet kon zien omdat ik jammer genoeg de volgende dag alweer zou vertrekken. Terugkijkend naar deze geweldige 3 weken besefte ik hoe erg ik dit zou missen! Het voeren van de kuikentjes elke dag, het spelen met de woolshed hond Clark, Gatan spelen (een of ander strategisch spel, best leuk), puzzels maken & vooral genieten van de prachtige natuur om mij heen. Ik ga terug naar deze geweldige plek, want ik wil de feijoa harvest zeker weten meemaken. Gjeez, ik heb zóveel meer te vertellen het is niet normaal. Ik verliet de boerderij 7 januari omdat ik 8 januari zou starten op een wijngaard, een complete disaster, maar daar meer over in mijn volgende verhaaltje.

Sorry sorry sorry, ik heb veel te lang gedaan over dit! Ik begon met schrijven 2 maanden geleden. Vaak was ik te druk om te eindigen of waren er zoveel nieuwe ervaringen om op te schrijven, ik werd er al moe van als ik erover nadacht. Maar nu eindelijk, ik weet dat jullie met smart hierop hebben gewacht (toch?!) Just kidding. Als ik zin heb vertel ik wel wat meer over die wijngaard, spreek jullie later. Cheers.

Enjoying the small things in life.

Het leven lijkt hier als een sneltrein te gaan die af en toe een enorme botsing heeft maar uiteindelijk toch weer verder kan gaan. De 3 weken in Otoko gingen snel, te snel (ja, dat zeg ik!!), de dag dat ik weer vertrok was een mix van emoties. 7 oktober, een vrijdag ochtend, de dag dat ik mijn ultieme vrijheid weer zou terug krijgen en de dag dat ik gedag moest zeggen tegen een stukje veiligheid. De veiligheid van het hebben van mensen om je heen, het hebben van vrienden! Want dat zijn Kira en Pia al zeker geworden. Ik gaf een knuffel aan Pia & Kira. Ik wenste hen een fijne paar werkdagen nog toe en daarna een veilige reis met hopelijk ook een hoop avontuur! Pia is hier voor 3 maanden en gaat al snel naar het zuider eiland en Kira gaat naar haar volgende wwoofing adres, zij is hier net als ik voor 10 maanden. Adam gaf ik ook een knuffel en ik bedankte hem voor deze ervaring die ik voor de rest van mijn leven zal herinneren en hij bedankte mij voor mijn harde werk en vertelde dat hij het zeer op prijs stelde dat ik er was. Op een leuke manier heb ik deze ervaring afgesloten en in de bus dacht ik nog terug aan alles wat er gebeurd was de afgelopen weken. Heb ik jullie verteld over dat ik bijna aangevallen was door koeien (Oke oke, niet echt aangevallen hoor..) ?

Het was een mooie, zonnige dag en ik dacht; hey, laat ik lekker stront gaan scheppen! Gek genoeg vond ik dit een van de leukste dingen om te doen, geloof me het is toch wel ontspannend om op heuvels rond te rennen, zoekend naar koeienpoep dat je later kan gebruiken voor voeding van bijvoorbeeld bomen! Nadat ik over dat heerlijke prikkeldraad hek was heen geklommen en een trolley erover heen had getild ( ik heb hier ontzettend veel spieren gekweekt, durf het bijna niet te zeggen maar hier werken was bijna een betere workout als in de sportschool!!) begon de zoektocht. Ik moest wat verder de heuvels in en ik zag de koeien al staan. Ze stonden al vrij dicht bij maar ik dacht dat ze wel op een afstandje zouden blijven. Langzaamaan begon ik met het scheppen. De eerste emmer was vol en de koeien bleven maar dichterbij komen. Ik bedoel, ik ben niet echt bang voor die beesten, maar het zijn nieuw-zeelandse koeien (niet dat ze verschillend zijn dan nederlandse koeien..), weet ik veel hoe ze reageren op mensen.. Toen ik mijn tweede emmer pakte en ergens naar toe probeerde te lopen zag ik vanuit m’n ooghoek een koe op me afrennen. Ik, niet wetende wat ik moest doen, liet de emmer uit m’n handen vallen en sprintte zo snel mogelijk terug naar de tuin waar de anderen aan het werk waren. Ondertussen had ik al allerlei beelden in mijn hoofd, ik was bijna bang dat ze me zouden achtervolgen die gekke koeien. Eerst kwam ik Kira en Pia tegen en aan hen vertelde ik vol opwinding mijn verhaal en ik vroeg aan ze of ik niet gek was en of ik nu niet een watje leek. Wat moest ik nu doen? Zij lachten mij natuurlijk een beetje uit, verzekerde mij dat ik toch niet helemaal gek ben en vertelden dat ze vast dezelfde reactie hadden gehad als ze in dezelfde situatie hadden gezeten. De koeien hadden vast inmiddels mijn trolley, emmers en schep al omsingelt en ik was bang dat ze alles zouden vernielen ( sinds wanneer zijn koeien agressieve beesten die mensen achtervolgen en dingen vernielen?? Welkom in mijn hoofd dames en heren). Beetje bang dat Adam boos op me zou worden ging ik snel naar hem op zoek en vragen wat ik nu moest doen. Vol opwinding en adrenaline vond ik Adam en vertelde het hem. In eerste instantie was hij bezorgd omdat hij mijn paniek in mijn stem en gezicht van ver af kon zien maar toen hij het verhaal hoorde was hij geamuseerd en vertelde hij dat het waarschijnlijk gewoon vriendelijke koeien zijn die dachten dat ik eten bij me had toen ik met die lege emmer rond liep. Oké, makes sense.. Toch nog een beetje nerveus liep ik terug naar mijn ‘werkplek’.. Ja hoor, de koeien hadden inderdaad mijn trolley omsingelt. I had to put on my big girl pants, ik kwam dichterbij en natuurlijk… Natuurlijk waren zij meer bang voor mij als ik voor hen. De kleine stapjes die ik naar voren nam, namen zij naar achteren. Ik kon ze bijna aanraken wat me nu toch wel leuk leek, maar ze bleven voorderest op een veilige afstand. In volle rust kon ik mijn werk afronden maar ik had toch wel weer een coole, grappige ervaring in the pocket. Voor sommigen is dit misschien niet bijzonder, maar ik vond het toch wel iets heel erg leuks waar ik aan kan terug denken! Ik heb geen idee hoe ik mijn koeien verhaal zó lang heb kunnen maken haha, ik heb zoveel meer te vertellen.. Nog misschien een leuk weetje voor de mensen die mij heel goed kennen. Ik heb namelijk ontdekt dat de kluns in mij nooit zal verdwijnen. Als ik een camera continue bij me had die me zou filmen dan had ik een heel leuk filmpje kunnen maken voor ‘lachen om home video’s’… Zo ben ik bijvoorbeeld met een kruiwagen in mijn handen uitgegleden in, once again, koeienstront (verse!!), ben ik van een ladder afgevallen en heb wel 1000 x kleine misstappen gemaakt waardoor ook op de grond lag (een keer had ik 2 emmers water in mijn handen, ze waren allebei nog vol toen ik opstond, be impressed..). Natuurlijk zagen Kira, Pia en Adam dit bijna allemaal gebeuren dus voor hun stond ik ook al snel bekend als een enorme kluns. Verder hebben Pia, Kira en ik 2 keer geprobeerd de zonsondergang te bewonderen, de eerste keer was het jammer genoeg bewolkt maar we konden alsnog genieten van het uitzicht (we zaten op een omgevallen boom hoog in de bergen) en de tweede keer was het super mooi weer dus konden we nu wel de zon onder zien gaan. Het was magnifiek! Ja ja, looking back.. Het was een geweldige tijd waar ik ontzettend veel geleerd heb. Ik denk dat ik nu al meer waardering heb voor bepaalde dingen en niet zo maar iets voor lief neem. Waarschijnlijk heb ik nog veel meer te vertellen over prachtige Otoko maar voor dit verhaal ga ik nu verder. De volgende stap was namelijk om weer Auckland te gaan! Daar was ik mijn mobiele oplader vergeten en het kantoor waar ik bij was aangesloten had m voor me bewaard. Jammer genoeg moest ik een paar dagen daar blijven, in dezelfde hostel waar ik voorheen zat en het was verschrikkelijk! De eerste nacht was eigenlijk wel leuk omdat ik een stel canadezen ontmoette waar ik uiteindelijk een pizza mee heb gegeten (die zij overigens voor mij betaald hadden haha), we hebben nummers uitgewisseld en beloofden in contact te komen mochten we in de buurt zijn van elkaar! De ochtend die volgde gingen ze jammer genoeg alweer weg en werden zij vervangen door 2 Duitse meiden. Ook ontzettend aardige meiden, alleen sliepen ze de hele dag dus daar had ik ook niet veel aan haha. Eigenlijk het enige leuke dat ik heb te melden is dat er ook een kiwi guy in mijn kamer was die allerlei dingen vertelde over Nieuw-Zeeland en een beetje over de filosofie van de Maori wat overigens echt heel interessant is om over te horen en leren. Wij (ik en de duitse meiden) vroegen hem of hij iets kon zingen in Maori wat hij uiteindelijk gedaan heeft. De taal klinkt mysterieus en hun liederen zitten vol boodschappen.

Iets wat ik geleerd heb in Auckland.. Op het moment dat ik aankwam was ik nog steeds bezig me het lezen van het dagboek van Anne Frank (altijd al geïnteresseerd geweest in het verhaal van Anne Frank, veel over gehoord, geleerd en gelezen maar nooit daadwerkelijk het dagboek gelezen). Toen ik in mijn hostel aankwam en dus in Auckland was voelde ik me helemaal verloren en had ik geen idee wat ik nu kon/wilde doen. Ik had nog geen idee dus alles was mogelijk, wat ontzettend lastig was. Soms is een plan hebben toch wel heel erg fijn. Ik zat in een kamer zonder ramen en het voelde alsof ik opgesloten was. Het weer was verschrikkelijk, dagen lang zag ik alleen maar grijs. Zoals ik al zei, m’n mood was niet geweldig en ook was ik ontzettend zenuwachtig omdat ik bang was dat ik geen werk zou vinden. Dingen zaten even niet mee… Wat verder in mijn boek las ik wat en realiseerde ik iets. Ik voelde me schuldig om mijn bui en dat ik eigenlijk op zo’n manier met mijn vrije tijd omging en hoe ik erover dacht. Ik had namelijk de vrijheid om naar buiten te gaan en naar een boom te kijken, te genieten van de frisse lucht, de zonsopgang en ondergang te zien en nog veel meer terwijl zij dit niet had. Ze beschreef iets over het kijken naar de boom die ze kon zien in het achterhuis en hoeveel plezier het haar bracht. Ze wilde zó ontzettend graag weer naar buiten en weer kunnen genieten van de natuur, haar vrijheid. Zij had ook de drang om meer van de wereld te zien en alles uit het leven te halen wat er in zit. Dat moment realiseerde ik me hoe ontzettend stom ik was. Hoe blij ik moest zijn dat ik hier kan zijn, dat ik dit kan doen en kan beleven. Niet iedereen heeft dit privilege en ik zou dankbaar moeten zijn, of in ieder geval elk moment van de dag moeten beseffen dat hetgeen wat ik nu doe ontzettend bijzonder is en ik elke dag de kans heb om het meest uit mijn dag te halen. ‘Be bold enough to use your voice, brave enough to listen to your heart, and strong enough to live the life you’ve always imagined.’ Haha, zoals jullie lezen, soms ben ik een beetje dramatisch.. Maar dat is wie ik ben en voor mijn gevoel heb ik al zó ontzettend veel geleerd.

Alle dagen dat ik in Auckland verbleef probeerde ik werk of ‘’wwoofing’ plaatsen te vinden in het noorden. Wat was dat moeilijk! Voor mijn gevoel heb ik wel tientallen berichten verstuurd, bij sommigen kreeg ik geen antwoord en anderen waren al ‘volgeboekt’. Toen besloot ik om gewoon naar het noorden te gaan en , wie weet vind ik ter plekke wat… Op het moment dat ik besloot gewoon te genieten van het moment, alles los te laten en me niet lopen druk maken over alles en nog wat, dat was het moment dat ik antwoord kreeg! Ik kreeg antwoord van Holly & Sam die samen 2 kinderen hebben genaamd Jack en Ella en zij leefden in Kerikeri, dat iets boven Paihia en dus in het noorden ligt. Precies wat ik nodig had, blijkbaar was de energie die ik uitstraalde weer goed en werd ik beloond met een plek waar ik weer aan het werk kon en nieuwe ervaringen op kon doen. Met de Stray bus ( bij de organisatie stray heb ik een busticket gekocht die door heel Nieuw Zeeland gaat en hier kan je ook andere reizigers gemakkelijk ontmoeten.) vertrok ik naar Paihia, niet wetende wat me te wachten stond maar wat was de eerste indruk geweldig. Wat op het eerste gezicht een prachtig vissersdorpje leek was vol sfeer en ik voelde me al tegelijk helemaal op mijn plaats. Na eerst even een dutje gedaan te hebben (van 2 uur lang) besloot ik om de omgeving maar een beetje te onderzoeken. Eerst kwam ik bij een klein strandje terecht waar ik een tijdje heb gezeten en later liep ik ergens naar boven naar een plek waar je op de zee en paihia uitkeek. Op deze plek ontmoette ik een bijzondere vrouw, die net als ik van het prachtige weer en uitzicht aan het genieten was. Ik weet niet meer hoe, maar we kwamen in gesprek. Een gesprek dat over alles en nog wat ging, over reizen, onze filosofie over het leven, onze belevingen… Aurelie was een franse vrouw die al 2 jaar door Australië had doorgebracht en nu in Nieuw Zeeland was, nog steeds zoekende naar wat zij uit het leven wilde halen. Ze had een ‘business degree’ maar werkte nu als een schoonmaker in een hotel in Paihia, ze had nauwelijks geld over en wachtte geduldig op haar salaris die ze pas over een paar dagen zou krijgen. Al met al was ons gesprek een geweldig inspirerend moment waardoor ik zó ontzettend graag meer van de wereld wilde zien, meer mensen wilde ontmoeten en zoveel meer wilde leren! We spraken af om misschien de zaterdag die volgde samen een wandeling te maken, ze wist alleen niet zeker of ze moest werken of niet. Ook met haar wisselde ik gegevens uit.

De volgende dag stond ik vroeg op want ik had namelijk een tour! Doordat ik met de straybus naar Paihia was gekomen had ik ook een tour naar Cape Reinga. Wat een ontzettend gave dag! Met een bus vol jonge reizigers, een ontzettend gekke bus chauffeur en mooi weer waren wij de hele dag op pad. Om een korte samenvatting te geven van de dag, we zijn gewoon naar het topje van het noorder eiland gereden met een paar stops along the way. Zo zijn we vroeg in de morgen gestopt bij een kauri tree forrest, hebben we met de bus op de ninety mile beach gereden, zijn we gaan sandboarden, hebben we Cape Reinga bezocht waar je de tasman zee en de grote oceaan elkaar ziet ontmoeten, hebben we op een idyllisch strandje gezeten en als afsluiter van de dag de beste fish and chips gegeten van het noorder eiland. Grootste deel van de dag zaten we in de bus, maar wat de hele dag zo ontzettend gaaf maakte was de bus chauffeur. Vanaf half 8 in de morgen tot half 7 in de avond heeft hij alles bij elkaar gekletst. Hij wist te vertellen over zijn reis ervaringen, zijn tips and tricks, over de maori (en leerde ons een kinderliedje in maori) en natuurlijk alles wat met het topje van het noorder eiland te maken had. Het is een kunst, echt een kunst, om een dag vol te praten maar deze man deed het en goed ook. Thanks Willy the bus driver, also known as Angry Bird.. Oh btw, ik was ontzettend bang om over de kop te vliegen toen we gingen sandboarden maar ik ben niet gewond geraakt thank god en ben zelfs van het hoogste punt naar beneden gegleden, I am so proud. In de avond ging ik wat drinken in een andere hostel met 2 zweedse meiden en 1 nederlandse die ik in de stray bus ontmoet had.

Soooooooooooooooo, na een geweldige ( Ik zeg dit woord heel vaak, ik weet het) dag ging ik lekker slapen want de volgende dag zou ik weer een tour hebben!

The following day deed ik the hole in the rock tour.. WEDEROM. PRACHTIG. MAGNIFIEK. GEWELDIG. enzovoort, enzovoort. Een cruise door the bay of islands, op een dolphin seeker( naam van de boot, jammer genoeg heb ik geen dolfijnen gezien) met een paar awesome uitzichten en leuk commentaar van de kapitein. Op deze cruise ontmoette ik Barbara, een Duitse vrouw die al veel van de wereld had gezien. We raakten halverwege van de tour aan de praat en besloten koffie te gaan drinken in Russell ( een van de eilanden) en de beste ice cream te eten van heel nieuw zeeland ( het beste ijsje die ik ooit gehad heb). Aan het einde van de dag voelde het aan alsof ik haar al lang kende, wisselden we nummers uit en beloofden elkaar up to date te houden van onze reis experiences met foto’s natuurlijk. In de avond was er een food market vlak voor mijn hostel, met een live band. Het zag er zo ontzettend leuk uit dat ik besloot de twee zweedse meiden te vragen of ze samen een hapje wilden eten en wilden genieten van de live band en de uitzicht over de zee, uiteindelijk hebben we daar een paar uur gezeten, gekletst en genoten. We maakten plannen voor de volgende dag om te gaan hiken in Russell en gingen uiteindelijk slapen. Die zaterdag hebben we uiteindelijk iets van 5 uur rondgelopen in Russell en wat was het mooi! Kleine idyllische strandjes met bomen die me aan de leeuwen koning deed denken en prachtige stukken bos waar je jezelf in kon verliezen. Ook heb ik de ‘4 seizoenen in 10 minuten’ meegemaakt. Regen, wind, zon, regen, wind,zon.. Jas aan, jas uit, jas aan, jas uit. Je kent het liedje ondertussen wel. Onderweg ontmoette we een hele grote groep Duitsers (natuurlijk die duitsers weer) en zij vroegen of we met hen mee veder wilde hiken. Er zaten een paar aardige gasten tussen! Met hen zijn we door ‘the bush’ gaan lopen en natuurlijk moest ik hier ook even vallen, voor de ogen van hen allemaal. Ach, ben nu toch wel ervaren in het mee omgaan van ongemakkelijke situaties. I got over it. De dag eindigde al snel en ik nam afscheid van Hanna en Emma (de twee zweedse meiden). Nu begonnen de zenuwen voor de volgende dag… Hopelijk is het een leuk gezin en zijn de kinderen makkelijk in omgang.

Met de bus vertrok ik van Paihia naar Kerikeri, wat maar 25 minuten duurde. Via sms werd mij verteld dat Holly haar moeder, Jill, mij zou ophalen met haar kinderen Jack en Ella (5 & 4 jaar oud). Na 10 minuutjes wachten op het station zag ik ze staan en werd ik met een knuffel begroet. Al tegelijk voelde ik me goed bij Jill en de kinderen waren ontzettend schattig en hielden al tegelijk mijn hand vast. Jill vertelde dat we nu naar het stuk land zouden gaan van Holly en Sam, waar zij hun wijngaard hebben, hun caravan en waar ze later hun huis gaan bouwen. Hier is het verhaal; 4 maanden geleden kochten Holly en Sam een enorm stuk land waar `ze hun wijngaard nu op hebben en waar ze uiteindelijk een huis willen bouwen. Momenteel leven ze in de garage van Jill (compleet met toilet & douche) met de kinderen en slapen ze nu en dan op hun land in de caravan. Ik zou in Jill haar huis slapen, in de computerkamer. Nu dit alles duidelijk is, back to mijn ontmoeting met Holly. Ook zij gaf me een knuffel en verwelkomde mij op haar land. Ik kon tegelijk beginnen met werken ( iets kleins) en de rest van de dag heb ik met de kinderen gespendeerd. Sam ontmoette ik later, hij duwde een fles wijn (kiwifruit wijn, zelfgemaakt) in mijn handen en zei dat ik het land een beetje kon verkennen als ik dit wilde. Een beetje verbaasd, kijkend naar de fles in mijn handen, ging op onderzoek uit en ontdekte een waterval waar je wel uren naar kon kijken. Hallelujah, wat een dag en wat voelde ik me goed. Ik was zo ontzettend benieuwd wat de komende weken me zouden brengen…

Elke dag ben ik haast te moe om te schrijven en met moeite heb ik dit er nog uit kunnen persen. Later vertel ik meer over deze warme familie, hun wijngaard en prachtig stuk land. Voor nu, hopelijk gaat alles goed daar in het kouder wordende Nederland. Ik begin langzamerhand steeds drukker te worden met het insmeren van zonnebrand. Kusjes!

Cow shit & mud slides.

Waar ik nou in ben beland had ik nooit van m'n leven niet gedacht. Het is zo bizar dat ik nauwelijks kan uitleggen wat ik doe en waarin ik nu leef voor een maand, misschien spreken de foto's voor zich. Het gaat me veel leerzame lessen geven nog de komende weken en ook heel veel spierballen...

Het begon allemaal donderdag 15 september. Ik moest om kwart over 9 bij de bus zijn en om half 10 zou de bus vertrekken naar Gisborne. Snel uitchecken, m'n mega zware rugzak(ken) meetillen de heuvels op en hup de bus in. De rit duurde 8 en een half uur en verliep uiteindelijk nog vrij snel! Eenmaal aangekomen zou ik door een zwart grijs busje opgepikt worden door een 41 jarige man genaamd Adam. Over de wwoofing site hadden we leuk contact, nu nog maar kijken of het in werkelijk het zelfde was.

Eerst nog even een kleine uitleg over 'WWOOF'. Het staat voor Willing Workers On Organic Farms. De naam zegt het eigenlijk al, je werkt als 'vrijwilliger' op een boerderij mee aan de werkzaamheden die de boer op dat moment heeft in zijn stulpje. Het kan zijn dat je dingen moet planten of schaapjes moet scheren (ik zeg maar wat). Je betaalt voor een lidmaatschap eenmalig 40 euro en dan zie je vraag en aanbod (hosts & 'wwoofers'). Meestal werk je voor 5/6 uurtjes op een dag voor kost en inwoning. De host kan dit zelf invullen qua uren en vrije dagen. Hier werk ik nu ongeveer 6 uurtjes op een dag, 6 dagen per week (alleen de zaterdag zijn we vrij). Adam had contact met mij gezocht toen ik nog in Nederland was, op zijn profiel leek alles bij elkaar een leuke uitdaging. Een uitdaging blijkt het dus zeker.

Een echte cartoonist (zijn voormalige baan) kwam me ophalen, iemand met haar dat alle kanten op staat. Eerste indruk; WAT PRAAT HIJ ZACHT!! Nog steeds, het is zó ontzettend moeilijk om hem te verstaan. Moet je net mij hebben, ben al zo doof als een kwartel. Tweede indruk, wat is hij rustig (of stil?).. Kon moeilijk tegelijk met hem praten dus het werd uiteindelijk maar afwachten. Aan sommige mensen moet je gewoon wennen en een beetje observeren. Eenmaal aangekomen in het huisje moest ik het allemaal even opnemen hoor, wat een enorme troep!! Alles lag overal en door elkaar. Het was alsof ik in zo’n show was, je weet wel, met van die mensen die problemen hebben met opruimen en dingen weggooien. Al snel kwamen er twee meiden aan lopen, beide Duits, één van 20 genaamd Kira en van 25 genaamd Céline. Allebei ontzettend aardige meiden met een vriendelijke, rustige uitstraling! Toen moest ik naar de wc en begon de tweede shock die ik al een klein beetje wist (van het profiel) maar wat ik anders had verwacht. In het badkamer gedeelte stonden 4 grote blauwe bakken waarvan een paar vies water bevatte. Dit water werd gebruikt om ‘door te spoelen’. Met een andere emmer pak je een klein beetje van het vieze water om later je ontlasting ‘door te trekken’. Het is een beetje tricky want je moet op de juiste manier het erin gooien anders blijft het toilet papier en al het andere rustig drijven. Oh god, had ik daar in het begin veel moeite mee zeg, je mag namelijk ook niet te veel water gebruiken omdat het anders te snel gaat en je een te kort krijgt aan, laten we het noemen, doorspoelwater. Op zich wen je er snel aan, alleen het is soms nog wel een beetje viezig om te doen. Maar goed, ik leef nog dus het zal allemaal wel prima zijn. Vervolgens ging ik naar mijn kamer toe die ik samen met Kira deel. Er stonden 2 houten bedden in de slaapkamer en het zag er best sfeervol uit. Ook deze kamer stond nog volgepropt met allerlei spullen, zoals zelf geconserveerd fruit (biologisch!!) als peren en kweeperen (quince, erg lekker!). Ik kon hier tegelijk m’n spullen neerleggen en mijn bed gaan opmaken. Bizarre indrukken het eerste uur, ik moest er allemaal een beetje aan wennen. Zo probeerde ik wat te praten met de twee meiden maar ik vond het nog wel moeilijk om met Adam te communiceren, wat moet je zeggen tegen iemand waar je voor/samen mee werkt? Die jou kost en inwoning geeft? Hoe start je out of the blue een gesprek met iemand die niet van koetjes en kalfjes praat houd? Al tegelijk werd er veel eten aangeboden zoals the famous apple crumble en the incredible banana cake, ik sloeg deze keer over, ik was nog een beetje de kat uit de boom aan het kijken. In de avond aten we soep, weet niet wat er allemaal in zat maar het was best lekker, ook merkte ik al snel dat nacho chips een populair bijgerecht is. ’S avonds zette Adam een documentaire over Nieuw-Zeeland op wat mij weer alle pracht en praal van de natuur hier liet zien, onmiddellijk herinnerde ik me al mijn enthousiasme weer die ervoor zorgde dat ik naar dit prachtige land kwam. Ik kan niet geloven dat ik er ben. De avond van de eerste indrukken was tot een einde gekomen en ik ging lekker slapen, de volgende dag zou een zware dag worden. Om 10.30 moesten we klaar staan om te starten, het zou mij benieuwen wat er te doen stond!

Daar gingen we dan, de eerste volle dag hier. Nadat we allemaal een schep hadden genomen van de apple crumble, die echt heerlijk is btw, gingen we starten. First job; ontiegelijk veel heuvels oplopen om vervolgens zijwaarts ook nog een keer op te klimmen, we moesten gras uit de grond trekken voor compost. Zwaar werk en we moesten een boel doen. Vervolgens moesten we de zakken vol met gras/hooi weer helemaal mee naar beneden tillen, leuk! Ik had ook nog eens de verkeerde, stukke zak gepakt dus werd het voor mij nog eens extra moeilijk. Oké het werd dus al vrij snel duidelijk dat dit een zware aantal weken zou gaan worden. Je moet fit zijn om dit goed te kunnen volhouden. De rest van de dag waren soort gelijke opdrachten, we moesten bijvoorbeeld wat dennentakken knippen en daar wat van maken. Alles hier werkt met elkaar en dient voor iets, heel interessant om te zien hoe makkelijk het is om alles uit de natuur te halen! Later moest ik ook nog een hoop koeienpoep bij elkaar rapen wat natuurlijk gespreid lag over de velden, weer allerlei heuvels op en af… Aan de andere kant, het is een van de minst zware dingen die ik heb moeten doen deze week.

De volgende dag, de zaterdag, was the day off. Het was ontzettend fijn, nu kon ik een beetje acclimatiseren aan mijn omgeving en een beetje rond snuffelen in het gebied om mij heen. Zaterdag zijn ook de garage sails, waar Adam altijd naar toe gaat… Om 5 uur staat hij op en neemt meestal één iemand van ons mee als we dat graag willen. Deze keer was de beurt aan Kira, die nog niet mee was geweest. Samen vertrokken zij vroeg in de morgen om door de straten te scheuren en wat nuttigs op te pikken. Ik kon lekker uitslapen samen met Céline tot we de kippen moesten voeren (we doen het allemaal omstebeurt, alleen liet Céline deze keer zien aan mij hoe het moest!). Na dit allemaal gedaan te hebben en toen we ontbeten hadden, gingen we samen op pad. Een ontzettend grappige dag.. Als eerst gingen we proberen om een lammetje weer bij zijn moeder te krijgen, want het arme beestje was op de een of andere manier aan de andere kant van het hek gekomen. Hilarische ervaring, want beide moesten we er achteraan redden en het beest naar de opening van het hek proberen te drijven. Ook hier moesten we weer vele heuvels op en af waarbij je af en toe keihard valt, maar het was voor een goed doel! Het lammetje was gered.. Met een goed gevoel gingen we verder wandelen, zoekend naar de waterval die ergens in de buurt moest zijn. Na eerst in een magische bos te hebben gestaan en we het gevoel hadden dat er op elk moment een boom kon beginnen met praten of dat er een eenhoorn tevoorschijn zou komen, vervolgden we ons pad. We hoorden de waterval al en vonden uiteindelijk een touw die zat vastgebonden aan een boom om ons de weg te wijzen naar de waterval. WAT-EEN-AFDALING! Hijgend en puffend stapje voor stapje naar beneden, krampachtig en hopeloos probeerde ik me vast te klampen aan grassprietjes en mini takken zodat ik niet naar beneden zou donderen. Het laatste gedeelte was het lastigst, een enorme modderpoel. Céline was al een beetje uitgegleden maar kon uiteindelijk nog goed beneden komen. Ik natuurlijk niet, het werd een leuke modder glijbaan waarbij mn hart in mijn keel zat en ik als een hulpeloos hoopje naar beneden gleed. Céline keek me aan met een gezicht die half bezorgd, half geamuseerd was. Gelukkig was ik uiteindelijk wel veilig beneden en kon ik er zelf om lachen. Ook half huilend eigenlijk aangezien ik nu helemaal onder het modder zat. Achja, it was all worth it! We made it, een prachtige idyllische omgeving met een klein watervalletje. Ontzettend rustgevend.

Jammer genoeg moesten we ook weer naar boven klimmen waar ik enorm tegenop zag sinds mijn leuke slide down. No worries, ben weer veilig omhoog geklommen, het was veel gemakkelijker (maar nog vermoeiender) dan de klim naar beneden!! Samen liepen we weer terug naar het huisje, helemaal hongerig omdat we toch nog iets van 3/4 uur weg waren gebleven. ’S avonds was het weer gewoon tijd voor ons half uurtje werk die iedereen elke dag heeft. Samen beslissen we wie de cake maakt en de apple crumble, wie de afwas doet of wie het eten van de volgende dag alvast klaar maakt (of dezelfde dag, als we geen eten meer over hebben van de dagen ervoor). Als dit is gedaan kijken we meestal iets van een film of doen we allemaal ons eigen ding.

Ondertussen ben ik nu al iets meer als een week hier. Ik heb door rivieren gelopen met blote voeten waarbij mn voeten bijna afstierven van de kou met grote emmers koeienpoep in mijn handen die ontzettend zwaar waren. Ik heb heuvels opgerend om dingen te halen, ik ben wel 20 keer heen en weer gelopen met een zware kruiwagen in mijn handen en ik heb heel veel ‘mulching’ (onkruid om de boom weghalen, voeding zoals koeienstront eromheen, karton erop in 2/3 lagen, houtsnippers daarop en op de houtsnippers grote stukken hout zodat weka’s ons kunstwerk niet stuk maken) gedaan en nog een heleboel andere dingen.

Het werk hier is zwaar en heb al een aantal dagen spierpijn in mijn benen die niet meer weggaat. Hier zijn is zwaar want door dit soort werk denk je toch wel snel terug aan de comfort die je in je eigen huis en je eigen landje hebt. Toch, als ik nu hier zo zit ben ik aan het genieten. Ik geniet van het succes en de voldoening die ik hier uithaal en van het maken van nieuwe vrienden. Kira voelt nu al als een lief zusje waar ik dingen mee kan bespreken, Céline is eergisteren weggegaan wat ik óntzettend jammer vond omdat het zo’n leuke, gezellige meid is. Ik ga ook haar zeker weer zien. Nu is er weer een andere meid, Pia uit Zweden. Bij haar zie ik nu de shock die ik de eerste paar dagen had door hier te zijn. We gaan zien hoe zij dit gaat beleven. Het zal mij benieuwen hoe ik de komende weken ga beleven, wat ik ga leren. Gelukkig ben ik morgen ‘vrij’ en ga ik vroeg in de morgen met Adam op pad naar Gisborne, waar we door de stad gaan scheuren voor de garage sails waar hij alles en nog wat op pikt.

Wat ik hier nu doe en beleef zie ik niet altijd als geweldig en voelt zeker niet als een vakantie. Wetende dat dit mij veel ervaring en wijsheid gaat geven, over mijzelf en over de wereld, is het wel goed vol te houden. Als het me echt niet meer lukt, heb ik altijd nog de optie om lekker ander werk te zoeken. Hopelijk gebeurt dit niet en weet ik het vol te houden. Die vrijheid hebben is bizar maar ook heerlijk.

Overigens gaat het doortrekken van WC’s een enorme luxe worden, waarbij ik altijd zal terug denken aan deze plek, maar ik ga me toch ook wel een beetje schuldig voelen omdat we (zoals Adam zegt) schoon drinkwater gebruiken om onze ontlasting mee door te trekken!!!

Nou, spreek jullie later. Ik ga nu schaapjes tellen in mijn dromen terwijl voor jullie de dag net is begonnen, xx

Wennen, regelen en onderzoeken!

Hiiiii! Weer even een update vanuit het koude Auckland.

So, what happened next?

Afgelopen zondag stonden Naomi en ik ontzettend vroeg op en hebben we tot ongeveer 12.30 in de middag in onze pyjamas in Starbucks gezeten. We hebben lekker lang van de gratis WiFi gebruik gemaakt zodat we onze reisverslagen konden schrijven, wat foto’s konden uploaden en het een en ander konden regelen. Toen we eenmaal terug gingen naar onze kamer zijn we langzaam aan onze spullen gaan pakken en gaan douchen. We hadden ons snel aangekleed om vervolgens snel de ferry van 2 uur proberen te halen met Clara en Anna. We wilden in eerste instantie dus de ferry naar waiheke island van 2 uur nemen, maar dat gingen we niet meer redden.. Toen besloten we om maar weer wat eten te gaan halen voor onze picknick op het eiland. Echt weer niet zo bijzonder, een half broodje met pindakaas en wat fruit erbij. Oja, nog een kaasbroodje of iets dergelijks?? We zetten onze wandel naar de harbour voort en we waren er al vrij snel, wat me verbaasde.. In mijn beleving was het veel verder weg. Rond een uur of 3 namen we de ferry naar Waiheke Island.. Een prachtige boottocht waar we weer mooie uitzichten van de stad kregen en een paar kleine eilandjes. Ook kon ik weer de bridge zien waarvan ik was afgesprongen, het kriebelt nog steeds in mijn buik ( zo’n bungy zou ik gewoon iedereen aanraden man) … Eenmaal aangekomen op het eiland moesten we besluiten wat te doen, wandelen/fietsen/autorijden… Autorijden was de goedkoopste en snelste manier maar geen van ons was 21 dus dat feestje ging niet door.. Na een twijfelend overleg besloten we om toch maar de fietsen te huren van 35 DOLLAR. THE WORST DECISION OF MY LIFE. De eerste heuvel probeerde ik mn fiets een beetje uit en goed te stellen waardoor ik wel 20 keer moest stoppen, vet ongemakkelijk. Toen mijn zadel eindelijk op goede hoogte was ging ik vol goede hoop verder fietsen. De tweede heuvel werd al wat lastiger en de derde heuvel werd voor de tweede keer in Nieuw-Zeeland mijn dood. Hijgend en puffend probeerde ik de rest bij te houden, maar met 1 broodje in mijn maag over de hele dag en nog wallen zo groot als de heuvels zelf lukte het niet echt met mijn energie level. Ik kon deze keer verder gaan met het schrijven van mijn testament want als ik nog zo’n heuvel op moest ging ik het niet redden hoor.. Gelukkig kan ik dit verhaal nog navertellen want al snel kwamen we een klein idyllisch strandje tegen waar we konden uit hijgen, wat gingen eten en weer de zonsondergang bekeken. Met alle rust om mij heen en de prachtige natuur snapte ik weer waarom ik dit toch allemaal doe. Het was heerlijk. We besloten toch maar om meer gebruik te maken van onze dure gehuurde fietsen (geloof me, ik zag er echt enorm tegenop..) We gingen proberen om een of andere bekende strand te vinden wat natuurlijk niet lukte. Leukkkkk, hadden we weer 40 heuvels op gereden om vervolgens alleen maar asfalt van de wegen te zien. Al de hele tijd had ik een voorgevoel wat ik niet kon plaatsen (noem me gek maar toch was het zo) en uiteindelijk bleek mijn voorgevoel waarheid te worden: een lekke band! Ondertussen ben ik echt expert in het krijgen van een lekke band. Naomi rende snel een winkel in en vroeg of we het noodnummer mochten bellen van de huurzaak. Gelukkig zijn alle mensen hier ontzettend vriendelijk en word daar totaal niet moeilijk over gedaan, het nummer waar we naar belde deed het niet dus toen leken we een probleem te hebben! Al snel bood een lokale bewoner, een man van in de 40/50, mij naar het verhuur bedrijfje te brengen met mijn fiets. Alle preken die ik heb gekregen in mijn jeugd kwamen naar boven; stap NOOIT bij een vreemde in de auto. Jammer genoeg had ik geen andere keuze aangezien ik niet bij iemand achterop kon. Gelukkig heb ik enigszins mensenkennis en vertrouwde ik deze man, dus kwam het allemaal goed. Wat ontzettend vriendelijk! Rond een uur of 8 namen we met z’n allen de ferry terug naar Auckland. Na nog een beetje nazitten in Starbucks werd het voor mij tijd om afscheid te nemen van de twee Duitse meiden! Na een knuffel en groet dat we elkaar weer gingen zien ging ik slapen, ik was kapot!

Maandag 12 september was niets bijzonders. Slapen, ontbijten en rondhangen op het kantoor.. Ook gingen Naomi en ik wat rond lopen. In de avond hebben we ontzettend lekker gegeten in een Shakespear restaurant waar ze de sfeer compleet maakten met wat blues muziek. Het zou onze laatste avond samen zijn dus hebben we nog even een biertje gedronken in het barretje naast ons!

De volgende dag zijn we weer wat gaan ontdekken en moest Naomi uitchecken in het hostel. Ongeveer 4 uur zou ze vertrekken naar Pahia met een Intercity bus. We hebben nog in een parkje rond gelopen en de lokale bibliotheek bekeken. Hierna hebben we weer heerlijk geluncht en was het voor Naomi tijd om in te pakken en snel naar de bus te lopen. Het was toch wel heel raar om afscheid te nemen van elkaar, we hadden immers een paar volle dagen met elkaar opgetrokken en voelden ons al snel op gemak bij elkaar! Maar, ik wens haar het beste toe hopend dat ook zij vele avonturen gaat beleven. Nu was het moment van echte zelfstandigheid aangebroken. VOLLEDIG alleen, niemand meer in de buurt die Nederlands sprak of een ander bekend gezicht. Ik besloot maar ergens naar toe te lopen zonder een doel waar. Uiteindelijk ben ik over de haven gelopen, over een industrie terrein terug naar Victoria park waar een supermarkt in de buurt was. Met boodschappen in mijn handen liep ik terug naar mijn hostel en ging ik wat in de keuken eten. Hier ontmoette ik een heel leuk en lief Duits meisje ( het zit vol Duitsers en Aziaten hier) genaamd Luisa. Zij was hier nu al 4 weken, waarvan ze er 3 op een boerderij gewerkt had die ook bij de wwoofing organisatie stond aangesloten. Zij vertelde dat ze nu al in die paar weken tijd zoveel geleerd en gezien had en dat het werken echt ontzettend viel hielp hierin! Het maakte me echt super excited om naar mijn adresje te gaan in Gisborne! Luisa vroeg of ik meewilde naar de live muziek die er in het hostel was, maar dat ging uiteindelijk niet door omdat het zo klein en druk was! In plaats daarvan gingen we naar de aangesloten bar aan de hostel en hebben we een soort drank bingo gespeeld. Luisa had een paar leuke kamergenoten dus daar gingen we bij zitten. Nu zaten we met 4 jongens aan een tafel, een Amerikaan, 2 Belgen en 1 Nederlander (Nee, dit wordt geen flauw grapje). Uiteindelijk super gezellig! De Amerikaan had homoseksualiteit uitgevonden en verbetert, compleet met allerlei vogue poses als danspasjes. Het was hilarisch & ontzettend gezellig. Even later ging de Nederlander terug naar de hostel en bleven we met zijn vijven over. Het was leuk maar uiteindelijk begonnen mijn ogen dicht te vallen tijdens het dansen; ik ging terug naar het hostel met Luisa en slapen! Een dikke knuffel aan Luisa, die ik pas een avond kende maar nu al als een goede vriendin voelde. We gaan elkaar zeker terug zien.

Woensdag 13 september 19:45. Vandaag heb ik mijn overvolle backpack weer ingepakt en klaar gemaakt voor de reis van morgen. Nog even de was gedaan en wat op het kantoor gezeten. Morgen vertrek ik dan eindelijk en dan gaat het rondtrekken in Nieuw-Zeeland echt beginnen. De busrit duur wel 8 en een half uur, maar ik zie hopelijk een hoop prachtige uitzichten wat het helemaal waard maakt. Op naar het maken van prachtige herinneringen!

Spreek jullie laterzxxx

The first few days in the City of Sails.

Kia Ora! ( Ik ga nu al heel interessant lopen doen, Kia Ora is gewoon een groet van de Maori)

Dus, daar zitten we dan, in de Starbucks omdat hier gratis Wifi is... Zo handig!! Het is nu hier zondag 11 september, 8:50 in de morgen. Gjeez, where to start, where to end? De laatste paar dagen heb ik zoveel indrukken opgedaan dat ik nauwelijks weet waar te beginnen.

Goed, de reis begon maandag 5 september. Na een hele dag zo ongeveer een beetje nerveus rond te lopen en niet proberen te beseffen dat ik nu dan eindelijk ging, startte de reis naar Schiphol. Eerst nog even een laatste 'afscheid', tien kusjes aan al mijn diertjes, 1 voor elke maand dat ik weg ben & nog een paar dikke knuffels aan mijn lieve buurtjes. Het was tijd om te gaan! Nog even was ik bang dat heel mijn reis in de soep ging lopen doordat we 10 minuten vast stonden in de file door de extra controles op schiphol, maar gelukkig waren we er vrij snel doorheen. Eenmaal op schiphol een paar dikke knuffels aan vrienden en familie en de vliegtuig hel zou starten. Na de douane was het oké en was ik vrij rustig, aan wat er nu zou gebeuren kon ik niets meer doen. De eerste 7 uur durende reis naar Dubai verliep ontzettend snel, afgezien van de oude man met slechte adem die op MIJ in slaap viel ipv zijn vrouw en die de meest rare posities aan nam om maar een oog dicht te kunnen doen, heb ik weer. Met een 2 uur durende stopover konden we al weer vrij snel in de vliegtuig stappen om naar Singapore te vliegen, ook deze verliep snel.

Eenmaal in Singapore aangekomen en gesetteld waren, gingen we naar een lokale food market. Zó ontzettend gezellig. Een hele grote patio waar iedereen lekker kon eten en waar je eten kon halen in alle kleine omringende restaurantjes. Samen met m'n groepje gingen we wat eten en drinken. 2 uur 's nachts lokale tijd lag ik met mijn roomies op mijn kamer eindelijk in ons bed! De volgende morgen konden we tot 10 uur gratis ontbijten. Natuurlijk werkte dit niet voor Naomi, Djina en Ik omdat we ons verslapen hadden haha. De volgende dag om 2 uur startte de tour naar Singapore om vervolgens direct naar het vliegveld gebracht te worden. In Singapore zijn we naar de Orchid Garden geweest, de stad (waar we onze henna tattoo's hebben laten zetten), een tempel en naar Marina bay waar we een leuke groepsfoto hebben genomen. Singapore was leuk en al, maar we wilden toch echt door naar onze eindbestemming. Toen begonnen onze laatste twee vluchten. In Sydney namen we afscheid van een groot deel van onze groep en gingen Bo, Naomi en ik verder door naar Nieuw-Zeeland.

13:00, 8 september waren we dan in het land van de hobbits. Allemaal super gaar door het lange reizen maar natuurlijk ook super excited. Bo, ik en Naomi hadden allemaal verschillende kamers gekregen. Ik zat met 2 Duitse meiden en een gekke Zuid-Afrikaanse meid met de naam Smokey, de zelfde naam als mijn hond. Eenmaal gestationeerd gingen we even Auckland onderzoeken, langs het IEP (International Exchange Program) office en wat eten. Na een lange dag gingen we lekker slapen (waar ik 10 keer in de nacht werd gestoort door de duitse meiden die uitgingen en 's nachts weer terug kwamen en de Zuid Afrikaanse meid die allerlei rare fratsen zat uit te halen met haar koffer).

9 september hebben we zowat de hele dag op het IEP office gezeten aangezien we een oriëntatie hadden. Zo hebben we bijvoorbeeld allemaal info gekregen over de culture shock die we zouden krijgen, gingen we onze bankrekeningen openen en hebben we een Nieuw-Zeelandse telefoonnummer gekregen. Ook ging ik even praten met een van de gekke meiden van de IEP office, waar het trouwens geweldig is om te werken omdat ze gewoon alcohol mogen drinken op hun werk! Also, het is hier heel normaal om zonder schoenen naar buiten te gaan. Ik wilde mijn Auckland bridge climb de volgende dag graag doen ( ze hadden gezegd dat als je eenmaal in NZ bent en je die heimwee wil voorkomen, je iets moest doen wat je altijd al graag heb willen doen in NZ) dus heb ik dit met die vrouw van het kantoor dit besproken. Zij moedigde mij aan om ook de Bungy Jump te doen op de Auckland bridge, zonder erbij na te denken zei ik ja. Als ik dan toch die brug ging beklimmen kon ik er ook net zo goed van afspringen toch? Na een paar what the hell have i done moments gingen Bo, Naomi en ik weer wat exploren en gingen we bij een mexicaan eten. Toen ik op mijn kamer aankwam vroegen mijn twee duitse roomies of naomi en ik samen mee uit wilden gaan, maar ik heb afgezegd omdat ik de volgende dag niet hungover wilde zijn wanneer ik mijn dood tegemoet zou springen. Naomi ging wel en heeft het uiteindelijk super gezellig gehad :D

OK. Daar begon de dag der dagen, iets waarvan ik altijd al zei dat ik het ging doen maar waarvan ik nooit had gedacht dat ik daadwerkelijk de ballen zou hebben om het te doen. IK GING BUNGEE JUMPEN JA HALLO. Na sterke twijfels of ik het wel zou overleven of niet ging ik met de taxi ernaar toe. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik was al mijn afscheidsbrief aan het schrijven, inclusief alle nummers aan het bedenken die ik graag op mijn begrafenis zou willen hebben. Eenmaal in het pak gehesen ging ik met een groep de brug op. 3 vrouwen, 1 moeder en haar 2 dochters uit Australië uit mijn bridge climb groepje gingen ook springen. Jezus christus, natuurlijk moest ik als eerste. Ik word ook gewoon weer zenuwachtig als ik hierover schrijf. De instructeurs gingen mijn enkels aan elkaar doen en er een gewicht aanhangen terwijl ze ondertussen instructies aan het geven. Ik moest ECHT springen wanneer ze klaar waren met aftellen. O hel, ik zag het al voor me dat ik gewoon uit angst verstijfd zou blijven staan. Oke oke, voeten over de rand. Leuk lachen naar de camera? 5, 4, 3, 2, 1!!! HOLY SHIT HOLY SHIT. Er kwam geen geluid uit mijn keel en zag het water steeds dichterbij komen. Ik vloog, ik vloog! Het was GE-WEL-DIG & wil het absoluut gewoon nog een keer doen. Ontzettend trots op mezelf omdat ik ten eerste dit allemaal alleen heb gedaan, ten tweede als eerste moest springen en ten derde dat ik daadwerkelijk sprong bij 1 ! Na een beetje jumpen in de lucht werd ik omhoog gehaald en had ik de grootse smile op mijn gezicht. Als ik dit kon, kon ik ook nog wel even de brug beklimmen, hel ik had het zonder de gear gedaan waaraan je zat vastgeklikt aan de brug haha. De bridge climb was ook echt amazing, geweldige views!! I'm soooooo glad I did this! De wereld lag letterlijk en figuurlijk (weer) aan mijn voeten. Terug rijdend met de taxi zat ik na te genieten en ik geniet nu nog steeds als ik eraan terug denk. Also, de foto's zijn echt hilarisch. Als proof heb ik 2 certificaten gekregen, eentje voor de bridge climb en eentje voor de bungy. Ook heb ik nog een super leuke video van de bungy. Toen ik weer terug was in de hostel vertelde ik mn duitse roomie over mijn experience en vroeg zij of ik ook mee wilde om samen met Naomi en Anna te gaan picknicken en de sunset op Mount Eden te bekijken. 50 minuten lopen, het was het volledig waard. Wat een geweldige dag.. Terug komend in de hostel bleek er een of andere 42 jarige creepy dude in Naomi dr kamer te zitten, dus vroeg ze of ze kamers kon switchen. Jeeeej nu lag ze bij mij! M'n Duitse roomies waren inmiddels vertrokken naar een andere kamer omdat ze nachten hadden bij geboekt. Smokey was ondertussen ookal weg (ze had haar koffer om fucking 5 uur 's nachts ingepakt, thanks hè). Hopend op een rustige nacht gingen Naomi en ik slapen. Natuurlijk kregen we onze nachtrust niet, mensen moesten weer in onze kamer gepropt worden dus kwam er een oudere Ierse vrouw bij en een of andere Deense man. Gelukkig wel van een normale leeftijd.

Nu zitten Naom en ik in Starbucks een beetje te chillen. Gewoon nog met mn pyjama aan, makeup loos chillend. Het maakt hier allemaal niet meer uit. Het is ook geweldig hoe snel je je al op je gemak kan voelen met iemand. Het voelt alsof Naomi en ik al jaren bevriend zijn terwijl we elkaar pas 4 dagen kennen.. Vandaag gaan we weer met onze duitse vrienden op stap, deze keer met een ferry naar Waiheke Island. Het besef dat ik hier 10 maanden kan en mag door brengen is bizar en ik heb ontzettend veel zin in de toekomst. Nu is alles nog steeds een beetje eng, maar met een beetje doorzetten komen we er wel!

15 september vertrek ik naar Gisborne, waar ik bij Adam ga werken op een permacultuur boederij.. Ben zooo benieuwd.

Nou dit is mijn verslagje tot nu toe, ik hoop dat het een beetje te lezen is want ik ben nog steeds jetlagged. Groetjes aan Nederland. TTYL!

Liefsxx

ps; Bijnaam van Nieuw-Zeeland is city of sails, dat verklaart de titel..