Het leven lijkt hier als een sneltrein te gaan die af en toe een enorme botsing heeft maar uiteindelijk toch weer verder kan gaan. De 3 weken in Otoko gingen snel, te snel (ja, dat zeg ik!!), de dag dat ik weer vertrok was een mix van emoties. 7 oktober, een vrijdag ochtend, de dag dat ik mijn ultieme vrijheid weer zou terug krijgen en de dag dat ik gedag moest zeggen tegen een stukje veiligheid. De veiligheid van het hebben van mensen om je heen, het hebben van vrienden! Want dat zijn Kira en Pia al zeker geworden. Ik gaf een knuffel aan Pia & Kira. Ik wenste hen een fijne paar werkdagen nog toe en daarna een veilige reis met hopelijk ook een hoop avontuur! Pia is hier voor 3 maanden en gaat al snel naar het zuider eiland en Kira gaat naar haar volgende wwoofing adres, zij is hier net als ik voor 10 maanden. Adam gaf ik ook een knuffel en ik bedankte hem voor deze ervaring die ik voor de rest van mijn leven zal herinneren en hij bedankte mij voor mijn harde werk en vertelde dat hij het zeer op prijs stelde dat ik er was. Op een leuke manier heb ik deze ervaring afgesloten en in de bus dacht ik nog terug aan alles wat er gebeurd was de afgelopen weken. Heb ik jullie verteld over dat ik bijna aangevallen was door koeien (Oke oke, niet echt aangevallen hoor..) ?

Het was een mooie, zonnige dag en ik dacht; hey, laat ik lekker stront gaan scheppen! Gek genoeg vond ik dit een van de leukste dingen om te doen, geloof me het is toch wel ontspannend om op heuvels rond te rennen, zoekend naar koeienpoep dat je later kan gebruiken voor voeding van bijvoorbeeld bomen! Nadat ik over dat heerlijke prikkeldraad hek was heen geklommen en een trolley erover heen had getild ( ik heb hier ontzettend veel spieren gekweekt, durf het bijna niet te zeggen maar hier werken was bijna een betere workout als in de sportschool!!) begon de zoektocht. Ik moest wat verder de heuvels in en ik zag de koeien al staan. Ze stonden al vrij dicht bij maar ik dacht dat ze wel op een afstandje zouden blijven. Langzaamaan begon ik met het scheppen. De eerste emmer was vol en de koeien bleven maar dichterbij komen. Ik bedoel, ik ben niet echt bang voor die beesten, maar het zijn nieuw-zeelandse koeien (niet dat ze verschillend zijn dan nederlandse koeien..), weet ik veel hoe ze reageren op mensen.. Toen ik mijn tweede emmer pakte en ergens naar toe probeerde te lopen zag ik vanuit m’n ooghoek een koe op me afrennen. Ik, niet wetende wat ik moest doen, liet de emmer uit m’n handen vallen en sprintte zo snel mogelijk terug naar de tuin waar de anderen aan het werk waren. Ondertussen had ik al allerlei beelden in mijn hoofd, ik was bijna bang dat ze me zouden achtervolgen die gekke koeien. Eerst kwam ik Kira en Pia tegen en aan hen vertelde ik vol opwinding mijn verhaal en ik vroeg aan ze of ik niet gek was en of ik nu niet een watje leek. Wat moest ik nu doen? Zij lachten mij natuurlijk een beetje uit, verzekerde mij dat ik toch niet helemaal gek ben en vertelden dat ze vast dezelfde reactie hadden gehad als ze in dezelfde situatie hadden gezeten. De koeien hadden vast inmiddels mijn trolley, emmers en schep al omsingelt en ik was bang dat ze alles zouden vernielen ( sinds wanneer zijn koeien agressieve beesten die mensen achtervolgen en dingen vernielen?? Welkom in mijn hoofd dames en heren). Beetje bang dat Adam boos op me zou worden ging ik snel naar hem op zoek en vragen wat ik nu moest doen. Vol opwinding en adrenaline vond ik Adam en vertelde het hem. In eerste instantie was hij bezorgd omdat hij mijn paniek in mijn stem en gezicht van ver af kon zien maar toen hij het verhaal hoorde was hij geamuseerd en vertelde hij dat het waarschijnlijk gewoon vriendelijke koeien zijn die dachten dat ik eten bij me had toen ik met die lege emmer rond liep. Oké, makes sense.. Toch nog een beetje nerveus liep ik terug naar mijn ‘werkplek’.. Ja hoor, de koeien hadden inderdaad mijn trolley omsingelt. I had to put on my big girl pants, ik kwam dichterbij en natuurlijk… Natuurlijk waren zij meer bang voor mij als ik voor hen. De kleine stapjes die ik naar voren nam, namen zij naar achteren. Ik kon ze bijna aanraken wat me nu toch wel leuk leek, maar ze bleven voorderest op een veilige afstand. In volle rust kon ik mijn werk afronden maar ik had toch wel weer een coole, grappige ervaring in the pocket. Voor sommigen is dit misschien niet bijzonder, maar ik vond het toch wel iets heel erg leuks waar ik aan kan terug denken! Ik heb geen idee hoe ik mijn koeien verhaal zó lang heb kunnen maken haha, ik heb zoveel meer te vertellen.. Nog misschien een leuk weetje voor de mensen die mij heel goed kennen. Ik heb namelijk ontdekt dat de kluns in mij nooit zal verdwijnen. Als ik een camera continue bij me had die me zou filmen dan had ik een heel leuk filmpje kunnen maken voor ‘lachen om home video’s’… Zo ben ik bijvoorbeeld met een kruiwagen in mijn handen uitgegleden in, once again, koeienstront (verse!!), ben ik van een ladder afgevallen en heb wel 1000 x kleine misstappen gemaakt waardoor ook op de grond lag (een keer had ik 2 emmers water in mijn handen, ze waren allebei nog vol toen ik opstond, be impressed..). Natuurlijk zagen Kira, Pia en Adam dit bijna allemaal gebeuren dus voor hun stond ik ook al snel bekend als een enorme kluns. Verder hebben Pia, Kira en ik 2 keer geprobeerd de zonsondergang te bewonderen, de eerste keer was het jammer genoeg bewolkt maar we konden alsnog genieten van het uitzicht (we zaten op een omgevallen boom hoog in de bergen) en de tweede keer was het super mooi weer dus konden we nu wel de zon onder zien gaan. Het was magnifiek! Ja ja, looking back.. Het was een geweldige tijd waar ik ontzettend veel geleerd heb. Ik denk dat ik nu al meer waardering heb voor bepaalde dingen en niet zo maar iets voor lief neem. Waarschijnlijk heb ik nog veel meer te vertellen over prachtige Otoko maar voor dit verhaal ga ik nu verder. De volgende stap was namelijk om weer Auckland te gaan! Daar was ik mijn mobiele oplader vergeten en het kantoor waar ik bij was aangesloten had m voor me bewaard. Jammer genoeg moest ik een paar dagen daar blijven, in dezelfde hostel waar ik voorheen zat en het was verschrikkelijk! De eerste nacht was eigenlijk wel leuk omdat ik een stel canadezen ontmoette waar ik uiteindelijk een pizza mee heb gegeten (die zij overigens voor mij betaald hadden haha), we hebben nummers uitgewisseld en beloofden in contact te komen mochten we in de buurt zijn van elkaar! De ochtend die volgde gingen ze jammer genoeg alweer weg en werden zij vervangen door 2 Duitse meiden. Ook ontzettend aardige meiden, alleen sliepen ze de hele dag dus daar had ik ook niet veel aan haha. Eigenlijk het enige leuke dat ik heb te melden is dat er ook een kiwi guy in mijn kamer was die allerlei dingen vertelde over Nieuw-Zeeland en een beetje over de filosofie van de Maori wat overigens echt heel interessant is om over te horen en leren. Wij (ik en de duitse meiden) vroegen hem of hij iets kon zingen in Maori wat hij uiteindelijk gedaan heeft. De taal klinkt mysterieus en hun liederen zitten vol boodschappen.

Iets wat ik geleerd heb in Auckland.. Op het moment dat ik aankwam was ik nog steeds bezig me het lezen van het dagboek van Anne Frank (altijd al geïnteresseerd geweest in het verhaal van Anne Frank, veel over gehoord, geleerd en gelezen maar nooit daadwerkelijk het dagboek gelezen). Toen ik in mijn hostel aankwam en dus in Auckland was voelde ik me helemaal verloren en had ik geen idee wat ik nu kon/wilde doen. Ik had nog geen idee dus alles was mogelijk, wat ontzettend lastig was. Soms is een plan hebben toch wel heel erg fijn. Ik zat in een kamer zonder ramen en het voelde alsof ik opgesloten was. Het weer was verschrikkelijk, dagen lang zag ik alleen maar grijs. Zoals ik al zei, m’n mood was niet geweldig en ook was ik ontzettend zenuwachtig omdat ik bang was dat ik geen werk zou vinden. Dingen zaten even niet mee… Wat verder in mijn boek las ik wat en realiseerde ik iets. Ik voelde me schuldig om mijn bui en dat ik eigenlijk op zo’n manier met mijn vrije tijd omging en hoe ik erover dacht. Ik had namelijk de vrijheid om naar buiten te gaan en naar een boom te kijken, te genieten van de frisse lucht, de zonsopgang en ondergang te zien en nog veel meer terwijl zij dit niet had. Ze beschreef iets over het kijken naar de boom die ze kon zien in het achterhuis en hoeveel plezier het haar bracht. Ze wilde zó ontzettend graag weer naar buiten en weer kunnen genieten van de natuur, haar vrijheid. Zij had ook de drang om meer van de wereld te zien en alles uit het leven te halen wat er in zit. Dat moment realiseerde ik me hoe ontzettend stom ik was. Hoe blij ik moest zijn dat ik hier kan zijn, dat ik dit kan doen en kan beleven. Niet iedereen heeft dit privilege en ik zou dankbaar moeten zijn, of in ieder geval elk moment van de dag moeten beseffen dat hetgeen wat ik nu doe ontzettend bijzonder is en ik elke dag de kans heb om het meest uit mijn dag te halen. ‘Be bold enough to use your voice, brave enough to listen to your heart, and strong enough to live the life you’ve always imagined.’ Haha, zoals jullie lezen, soms ben ik een beetje dramatisch.. Maar dat is wie ik ben en voor mijn gevoel heb ik al zó ontzettend veel geleerd.

Alle dagen dat ik in Auckland verbleef probeerde ik werk of ‘’wwoofing’ plaatsen te vinden in het noorden. Wat was dat moeilijk! Voor mijn gevoel heb ik wel tientallen berichten verstuurd, bij sommigen kreeg ik geen antwoord en anderen waren al ‘volgeboekt’. Toen besloot ik om gewoon naar het noorden te gaan en , wie weet vind ik ter plekke wat… Op het moment dat ik besloot gewoon te genieten van het moment, alles los te laten en me niet lopen druk maken over alles en nog wat, dat was het moment dat ik antwoord kreeg! Ik kreeg antwoord van Holly & Sam die samen 2 kinderen hebben genaamd Jack en Ella en zij leefden in Kerikeri, dat iets boven Paihia en dus in het noorden ligt. Precies wat ik nodig had, blijkbaar was de energie die ik uitstraalde weer goed en werd ik beloond met een plek waar ik weer aan het werk kon en nieuwe ervaringen op kon doen. Met de Stray bus ( bij de organisatie stray heb ik een busticket gekocht die door heel Nieuw Zeeland gaat en hier kan je ook andere reizigers gemakkelijk ontmoeten.) vertrok ik naar Paihia, niet wetende wat me te wachten stond maar wat was de eerste indruk geweldig. Wat op het eerste gezicht een prachtig vissersdorpje leek was vol sfeer en ik voelde me al tegelijk helemaal op mijn plaats. Na eerst even een dutje gedaan te hebben (van 2 uur lang) besloot ik om de omgeving maar een beetje te onderzoeken. Eerst kwam ik bij een klein strandje terecht waar ik een tijdje heb gezeten en later liep ik ergens naar boven naar een plek waar je op de zee en paihia uitkeek. Op deze plek ontmoette ik een bijzondere vrouw, die net als ik van het prachtige weer en uitzicht aan het genieten was. Ik weet niet meer hoe, maar we kwamen in gesprek. Een gesprek dat over alles en nog wat ging, over reizen, onze filosofie over het leven, onze belevingen… Aurelie was een franse vrouw die al 2 jaar door Australië had doorgebracht en nu in Nieuw Zeeland was, nog steeds zoekende naar wat zij uit het leven wilde halen. Ze had een ‘business degree’ maar werkte nu als een schoonmaker in een hotel in Paihia, ze had nauwelijks geld over en wachtte geduldig op haar salaris die ze pas over een paar dagen zou krijgen. Al met al was ons gesprek een geweldig inspirerend moment waardoor ik zó ontzettend graag meer van de wereld wilde zien, meer mensen wilde ontmoeten en zoveel meer wilde leren! We spraken af om misschien de zaterdag die volgde samen een wandeling te maken, ze wist alleen niet zeker of ze moest werken of niet. Ook met haar wisselde ik gegevens uit.

De volgende dag stond ik vroeg op want ik had namelijk een tour! Doordat ik met de straybus naar Paihia was gekomen had ik ook een tour naar Cape Reinga. Wat een ontzettend gave dag! Met een bus vol jonge reizigers, een ontzettend gekke bus chauffeur en mooi weer waren wij de hele dag op pad. Om een korte samenvatting te geven van de dag, we zijn gewoon naar het topje van het noorder eiland gereden met een paar stops along the way. Zo zijn we vroeg in de morgen gestopt bij een kauri tree forrest, hebben we met de bus op de ninety mile beach gereden, zijn we gaan sandboarden, hebben we Cape Reinga bezocht waar je de tasman zee en de grote oceaan elkaar ziet ontmoeten, hebben we op een idyllisch strandje gezeten en als afsluiter van de dag de beste fish and chips gegeten van het noorder eiland. Grootste deel van de dag zaten we in de bus, maar wat de hele dag zo ontzettend gaaf maakte was de bus chauffeur. Vanaf half 8 in de morgen tot half 7 in de avond heeft hij alles bij elkaar gekletst. Hij wist te vertellen over zijn reis ervaringen, zijn tips and tricks, over de maori (en leerde ons een kinderliedje in maori) en natuurlijk alles wat met het topje van het noorder eiland te maken had. Het is een kunst, echt een kunst, om een dag vol te praten maar deze man deed het en goed ook. Thanks Willy the bus driver, also known as Angry Bird.. Oh btw, ik was ontzettend bang om over de kop te vliegen toen we gingen sandboarden maar ik ben niet gewond geraakt thank god en ben zelfs van het hoogste punt naar beneden gegleden, I am so proud. In de avond ging ik wat drinken in een andere hostel met 2 zweedse meiden en 1 nederlandse die ik in de stray bus ontmoet had.

Soooooooooooooooo, na een geweldige ( Ik zeg dit woord heel vaak, ik weet het) dag ging ik lekker slapen want de volgende dag zou ik weer een tour hebben!

The following day deed ik the hole in the rock tour.. WEDEROM. PRACHTIG. MAGNIFIEK. GEWELDIG. enzovoort, enzovoort. Een cruise door the bay of islands, op een dolphin seeker( naam van de boot, jammer genoeg heb ik geen dolfijnen gezien) met een paar awesome uitzichten en leuk commentaar van de kapitein. Op deze cruise ontmoette ik Barbara, een Duitse vrouw die al veel van de wereld had gezien. We raakten halverwege van de tour aan de praat en besloten koffie te gaan drinken in Russell ( een van de eilanden) en de beste ice cream te eten van heel nieuw zeeland ( het beste ijsje die ik ooit gehad heb). Aan het einde van de dag voelde het aan alsof ik haar al lang kende, wisselden we nummers uit en beloofden elkaar up to date te houden van onze reis experiences met foto’s natuurlijk. In de avond was er een food market vlak voor mijn hostel, met een live band. Het zag er zo ontzettend leuk uit dat ik besloot de twee zweedse meiden te vragen of ze samen een hapje wilden eten en wilden genieten van de live band en de uitzicht over de zee, uiteindelijk hebben we daar een paar uur gezeten, gekletst en genoten. We maakten plannen voor de volgende dag om te gaan hiken in Russell en gingen uiteindelijk slapen. Die zaterdag hebben we uiteindelijk iets van 5 uur rondgelopen in Russell en wat was het mooi! Kleine idyllische strandjes met bomen die me aan de leeuwen koning deed denken en prachtige stukken bos waar je jezelf in kon verliezen. Ook heb ik de ‘4 seizoenen in 10 minuten’ meegemaakt. Regen, wind, zon, regen, wind,zon.. Jas aan, jas uit, jas aan, jas uit. Je kent het liedje ondertussen wel. Onderweg ontmoette we een hele grote groep Duitsers (natuurlijk die duitsers weer) en zij vroegen of we met hen mee veder wilde hiken. Er zaten een paar aardige gasten tussen! Met hen zijn we door ‘the bush’ gaan lopen en natuurlijk moest ik hier ook even vallen, voor de ogen van hen allemaal. Ach, ben nu toch wel ervaren in het mee omgaan van ongemakkelijke situaties. I got over it. De dag eindigde al snel en ik nam afscheid van Hanna en Emma (de twee zweedse meiden). Nu begonnen de zenuwen voor de volgende dag… Hopelijk is het een leuk gezin en zijn de kinderen makkelijk in omgang.

Met de bus vertrok ik van Paihia naar Kerikeri, wat maar 25 minuten duurde. Via sms werd mij verteld dat Holly haar moeder, Jill, mij zou ophalen met haar kinderen Jack en Ella (5 & 4 jaar oud). Na 10 minuutjes wachten op het station zag ik ze staan en werd ik met een knuffel begroet. Al tegelijk voelde ik me goed bij Jill en de kinderen waren ontzettend schattig en hielden al tegelijk mijn hand vast. Jill vertelde dat we nu naar het stuk land zouden gaan van Holly en Sam, waar zij hun wijngaard hebben, hun caravan en waar ze later hun huis gaan bouwen. Hier is het verhaal; 4 maanden geleden kochten Holly en Sam een enorm stuk land waar `ze hun wijngaard nu op hebben en waar ze uiteindelijk een huis willen bouwen. Momenteel leven ze in de garage van Jill (compleet met toilet & douche) met de kinderen en slapen ze nu en dan op hun land in de caravan. Ik zou in Jill haar huis slapen, in de computerkamer. Nu dit alles duidelijk is, back to mijn ontmoeting met Holly. Ook zij gaf me een knuffel en verwelkomde mij op haar land. Ik kon tegelijk beginnen met werken ( iets kleins) en de rest van de dag heb ik met de kinderen gespendeerd. Sam ontmoette ik later, hij duwde een fles wijn (kiwifruit wijn, zelfgemaakt) in mijn handen en zei dat ik het land een beetje kon verkennen als ik dit wilde. Een beetje verbaasd, kijkend naar de fles in mijn handen, ging op onderzoek uit en ontdekte een waterval waar je wel uren naar kon kijken. Hallelujah, wat een dag en wat voelde ik me goed. Ik was zo ontzettend benieuwd wat de komende weken me zouden brengen…

Elke dag ben ik haast te moe om te schrijven en met moeite heb ik dit er nog uit kunnen persen. Later vertel ik meer over deze warme familie, hun wijngaard en prachtig stuk land. Voor nu, hopelijk gaat alles goed daar in het kouder wordende Nederland. Ik begin langzamerhand steeds drukker te worden met het insmeren van zonnebrand. Kusjes!