Waar ik nou in ben beland had ik nooit van m'n leven niet gedacht. Het is zo bizar dat ik nauwelijks kan uitleggen wat ik doe en waarin ik nu leef voor een maand, misschien spreken de foto's voor zich. Het gaat me veel leerzame lessen geven nog de komende weken en ook heel veel spierballen...

Het begon allemaal donderdag 15 september. Ik moest om kwart over 9 bij de bus zijn en om half 10 zou de bus vertrekken naar Gisborne. Snel uitchecken, m'n mega zware rugzak(ken) meetillen de heuvels op en hup de bus in. De rit duurde 8 en een half uur en verliep uiteindelijk nog vrij snel! Eenmaal aangekomen zou ik door een zwart grijs busje opgepikt worden door een 41 jarige man genaamd Adam. Over de wwoofing site hadden we leuk contact, nu nog maar kijken of het in werkelijk het zelfde was.

Eerst nog even een kleine uitleg over 'WWOOF'. Het staat voor Willing Workers On Organic Farms. De naam zegt het eigenlijk al, je werkt als 'vrijwilliger' op een boerderij mee aan de werkzaamheden die de boer op dat moment heeft in zijn stulpje. Het kan zijn dat je dingen moet planten of schaapjes moet scheren (ik zeg maar wat). Je betaalt voor een lidmaatschap eenmalig 40 euro en dan zie je vraag en aanbod (hosts & 'wwoofers'). Meestal werk je voor 5/6 uurtjes op een dag voor kost en inwoning. De host kan dit zelf invullen qua uren en vrije dagen. Hier werk ik nu ongeveer 6 uurtjes op een dag, 6 dagen per week (alleen de zaterdag zijn we vrij). Adam had contact met mij gezocht toen ik nog in Nederland was, op zijn profiel leek alles bij elkaar een leuke uitdaging. Een uitdaging blijkt het dus zeker.

Een echte cartoonist (zijn voormalige baan) kwam me ophalen, iemand met haar dat alle kanten op staat. Eerste indruk; WAT PRAAT HIJ ZACHT!! Nog steeds, het is zó ontzettend moeilijk om hem te verstaan. Moet je net mij hebben, ben al zo doof als een kwartel. Tweede indruk, wat is hij rustig (of stil?).. Kon moeilijk tegelijk met hem praten dus het werd uiteindelijk maar afwachten. Aan sommige mensen moet je gewoon wennen en een beetje observeren. Eenmaal aangekomen in het huisje moest ik het allemaal even opnemen hoor, wat een enorme troep!! Alles lag overal en door elkaar. Het was alsof ik in zo’n show was, je weet wel, met van die mensen die problemen hebben met opruimen en dingen weggooien. Al snel kwamen er twee meiden aan lopen, beide Duits, één van 20 genaamd Kira en van 25 genaamd Céline. Allebei ontzettend aardige meiden met een vriendelijke, rustige uitstraling! Toen moest ik naar de wc en begon de tweede shock die ik al een klein beetje wist (van het profiel) maar wat ik anders had verwacht. In het badkamer gedeelte stonden 4 grote blauwe bakken waarvan een paar vies water bevatte. Dit water werd gebruikt om ‘door te spoelen’. Met een andere emmer pak je een klein beetje van het vieze water om later je ontlasting ‘door te trekken’. Het is een beetje tricky want je moet op de juiste manier het erin gooien anders blijft het toilet papier en al het andere rustig drijven. Oh god, had ik daar in het begin veel moeite mee zeg, je mag namelijk ook niet te veel water gebruiken omdat het anders te snel gaat en je een te kort krijgt aan, laten we het noemen, doorspoelwater. Op zich wen je er snel aan, alleen het is soms nog wel een beetje viezig om te doen. Maar goed, ik leef nog dus het zal allemaal wel prima zijn. Vervolgens ging ik naar mijn kamer toe die ik samen met Kira deel. Er stonden 2 houten bedden in de slaapkamer en het zag er best sfeervol uit. Ook deze kamer stond nog volgepropt met allerlei spullen, zoals zelf geconserveerd fruit (biologisch!!) als peren en kweeperen (quince, erg lekker!). Ik kon hier tegelijk m’n spullen neerleggen en mijn bed gaan opmaken. Bizarre indrukken het eerste uur, ik moest er allemaal een beetje aan wennen. Zo probeerde ik wat te praten met de twee meiden maar ik vond het nog wel moeilijk om met Adam te communiceren, wat moet je zeggen tegen iemand waar je voor/samen mee werkt? Die jou kost en inwoning geeft? Hoe start je out of the blue een gesprek met iemand die niet van koetjes en kalfjes praat houd? Al tegelijk werd er veel eten aangeboden zoals the famous apple crumble en the incredible banana cake, ik sloeg deze keer over, ik was nog een beetje de kat uit de boom aan het kijken. In de avond aten we soep, weet niet wat er allemaal in zat maar het was best lekker, ook merkte ik al snel dat nacho chips een populair bijgerecht is. ’S avonds zette Adam een documentaire over Nieuw-Zeeland op wat mij weer alle pracht en praal van de natuur hier liet zien, onmiddellijk herinnerde ik me al mijn enthousiasme weer die ervoor zorgde dat ik naar dit prachtige land kwam. Ik kan niet geloven dat ik er ben. De avond van de eerste indrukken was tot een einde gekomen en ik ging lekker slapen, de volgende dag zou een zware dag worden. Om 10.30 moesten we klaar staan om te starten, het zou mij benieuwen wat er te doen stond!

Daar gingen we dan, de eerste volle dag hier. Nadat we allemaal een schep hadden genomen van de apple crumble, die echt heerlijk is btw, gingen we starten. First job; ontiegelijk veel heuvels oplopen om vervolgens zijwaarts ook nog een keer op te klimmen, we moesten gras uit de grond trekken voor compost. Zwaar werk en we moesten een boel doen. Vervolgens moesten we de zakken vol met gras/hooi weer helemaal mee naar beneden tillen, leuk! Ik had ook nog eens de verkeerde, stukke zak gepakt dus werd het voor mij nog eens extra moeilijk. Oké het werd dus al vrij snel duidelijk dat dit een zware aantal weken zou gaan worden. Je moet fit zijn om dit goed te kunnen volhouden. De rest van de dag waren soort gelijke opdrachten, we moesten bijvoorbeeld wat dennentakken knippen en daar wat van maken. Alles hier werkt met elkaar en dient voor iets, heel interessant om te zien hoe makkelijk het is om alles uit de natuur te halen! Later moest ik ook nog een hoop koeienpoep bij elkaar rapen wat natuurlijk gespreid lag over de velden, weer allerlei heuvels op en af… Aan de andere kant, het is een van de minst zware dingen die ik heb moeten doen deze week.

De volgende dag, de zaterdag, was the day off. Het was ontzettend fijn, nu kon ik een beetje acclimatiseren aan mijn omgeving en een beetje rond snuffelen in het gebied om mij heen. Zaterdag zijn ook de garage sails, waar Adam altijd naar toe gaat… Om 5 uur staat hij op en neemt meestal één iemand van ons mee als we dat graag willen. Deze keer was de beurt aan Kira, die nog niet mee was geweest. Samen vertrokken zij vroeg in de morgen om door de straten te scheuren en wat nuttigs op te pikken. Ik kon lekker uitslapen samen met Céline tot we de kippen moesten voeren (we doen het allemaal omstebeurt, alleen liet Céline deze keer zien aan mij hoe het moest!). Na dit allemaal gedaan te hebben en toen we ontbeten hadden, gingen we samen op pad. Een ontzettend grappige dag.. Als eerst gingen we proberen om een lammetje weer bij zijn moeder te krijgen, want het arme beestje was op de een of andere manier aan de andere kant van het hek gekomen. Hilarische ervaring, want beide moesten we er achteraan redden en het beest naar de opening van het hek proberen te drijven. Ook hier moesten we weer vele heuvels op en af waarbij je af en toe keihard valt, maar het was voor een goed doel! Het lammetje was gered.. Met een goed gevoel gingen we verder wandelen, zoekend naar de waterval die ergens in de buurt moest zijn. Na eerst in een magische bos te hebben gestaan en we het gevoel hadden dat er op elk moment een boom kon beginnen met praten of dat er een eenhoorn tevoorschijn zou komen, vervolgden we ons pad. We hoorden de waterval al en vonden uiteindelijk een touw die zat vastgebonden aan een boom om ons de weg te wijzen naar de waterval. WAT-EEN-AFDALING! Hijgend en puffend stapje voor stapje naar beneden, krampachtig en hopeloos probeerde ik me vast te klampen aan grassprietjes en mini takken zodat ik niet naar beneden zou donderen. Het laatste gedeelte was het lastigst, een enorme modderpoel. Céline was al een beetje uitgegleden maar kon uiteindelijk nog goed beneden komen. Ik natuurlijk niet, het werd een leuke modder glijbaan waarbij mn hart in mijn keel zat en ik als een hulpeloos hoopje naar beneden gleed. Céline keek me aan met een gezicht die half bezorgd, half geamuseerd was. Gelukkig was ik uiteindelijk wel veilig beneden en kon ik er zelf om lachen. Ook half huilend eigenlijk aangezien ik nu helemaal onder het modder zat. Achja, it was all worth it! We made it, een prachtige idyllische omgeving met een klein watervalletje. Ontzettend rustgevend.

Jammer genoeg moesten we ook weer naar boven klimmen waar ik enorm tegenop zag sinds mijn leuke slide down. No worries, ben weer veilig omhoog geklommen, het was veel gemakkelijker (maar nog vermoeiender) dan de klim naar beneden!! Samen liepen we weer terug naar het huisje, helemaal hongerig omdat we toch nog iets van 3/4 uur weg waren gebleven. ’S avonds was het weer gewoon tijd voor ons half uurtje werk die iedereen elke dag heeft. Samen beslissen we wie de cake maakt en de apple crumble, wie de afwas doet of wie het eten van de volgende dag alvast klaar maakt (of dezelfde dag, als we geen eten meer over hebben van de dagen ervoor). Als dit is gedaan kijken we meestal iets van een film of doen we allemaal ons eigen ding.

Ondertussen ben ik nu al iets meer als een week hier. Ik heb door rivieren gelopen met blote voeten waarbij mn voeten bijna afstierven van de kou met grote emmers koeienpoep in mijn handen die ontzettend zwaar waren. Ik heb heuvels opgerend om dingen te halen, ik ben wel 20 keer heen en weer gelopen met een zware kruiwagen in mijn handen en ik heb heel veel ‘mulching’ (onkruid om de boom weghalen, voeding zoals koeienstront eromheen, karton erop in 2/3 lagen, houtsnippers daarop en op de houtsnippers grote stukken hout zodat weka’s ons kunstwerk niet stuk maken) gedaan en nog een heleboel andere dingen.

Het werk hier is zwaar en heb al een aantal dagen spierpijn in mijn benen die niet meer weggaat. Hier zijn is zwaar want door dit soort werk denk je toch wel snel terug aan de comfort die je in je eigen huis en je eigen landje hebt. Toch, als ik nu hier zo zit ben ik aan het genieten. Ik geniet van het succes en de voldoening die ik hier uithaal en van het maken van nieuwe vrienden. Kira voelt nu al als een lief zusje waar ik dingen mee kan bespreken, Céline is eergisteren weggegaan wat ik óntzettend jammer vond omdat het zo’n leuke, gezellige meid is. Ik ga ook haar zeker weer zien. Nu is er weer een andere meid, Pia uit Zweden. Bij haar zie ik nu de shock die ik de eerste paar dagen had door hier te zijn. We gaan zien hoe zij dit gaat beleven. Het zal mij benieuwen hoe ik de komende weken ga beleven, wat ik ga leren. Gelukkig ben ik morgen ‘vrij’ en ga ik vroeg in de morgen met Adam op pad naar Gisborne, waar we door de stad gaan scheuren voor de garage sails waar hij alles en nog wat op pikt.

Wat ik hier nu doe en beleef zie ik niet altijd als geweldig en voelt zeker niet als een vakantie. Wetende dat dit mij veel ervaring en wijsheid gaat geven, over mijzelf en over de wereld, is het wel goed vol te houden. Als het me echt niet meer lukt, heb ik altijd nog de optie om lekker ander werk te zoeken. Hopelijk gebeurt dit niet en weet ik het vol te houden. Die vrijheid hebben is bizar maar ook heerlijk.

Overigens gaat het doortrekken van WC’s een enorme luxe worden, waarbij ik altijd zal terug denken aan deze plek, maar ik ga me toch ook wel een beetje schuldig voelen omdat we (zoals Adam zegt) schoon drinkwater gebruiken om onze ontlasting mee door te trekken!!!

Nou, spreek jullie later. Ik ga nu schaapjes tellen in mijn dromen terwijl voor jullie de dag net is begonnen, xx